SHPENDI SOLLAKU NOÉ: Është ora të ikim, Sokrat (E timpul să plecăm, Socrates)

Poezi/i

1

Është ora të ikim Sokrat,

ne të kthejmë patkonjtë,

të tjerë të bëjnë sikur jetojnë,

por askujt s’i është e qartë

kush shkon drejt më së mirës.

Mbërriti shpejt perëndimi i Quazimodos

e shpejt do t’u hiqemi sysh kandrrave,

por në kërcimin e fundit në terr -

loti i penduar

që s’mundëm ta perceptojmë

muzgun e Dahaut,

e të shumë gjërave të tjera kurrë të përjetuara,

e plot të tjerash kurrë të përfunduara,

të pendimeve kurrë të ardhura

e të krimeve kurrë të rrëfyera,

dhe dënesën e shurdhër

të një grushti të shtrenjtësh

të mbijetuar nëpër tokë.



E timpul să plecăm, Socrates

să ne-ntoarcem potcoavele

să se prefacă alţii cum că trăiesc

dar nimănui nu-i e clar

cine se duce spre cel mai bine.

Ajuns-a repede apusul lui Quasimodo

rapid vom dispărea din privirea păduchilor

dar la ultimul dans în beznă –

lacrima pocăită

ce nu l-am putut percepe

amurgul din Dachau

şi multe altele niciodată trăite

şi multe altele niciodată încheiate,

a regretelor niciodată venite

a crimelor niciodată spovedite

şi vaietul surd

a unui pumn de oameni scumpi

supravieţuiti prin pământ



2

Gjendet gjithmonë

dikush që derdh lot

nën trekëmbëshin

e tiranit,

gjendet gjithmonë

kush epshohet.

Midis orgjisë

- xhelati

që ndjen

njëlloj

prej lotit dhe orgazmës.

Dhe unë

që më në fund

shkoj të prehem

në strofullën e mëkatit.



Se găseşte mereu

cineva care plânge

sub triunghiul

tiranului

se găseşte mereu

cine să se aprindă de pofte

În toiul orgiei

- călăul

care simte

la fel

şi de la lacrima

şi de la orgasm

Şi eu

Care în sfârşit

mă duc să(-mi) adun oasele

în vizuina păcatului.



3

Shpëtomë, o Zot, nga obsesioni i vështrimit

të mbërthyer mbi kutizën postare,

banesë e ngashërimit të mesazheve

të mbështjella me qefin.

Shpëtomë, o Zot, nga dihatja e hapit të telegramit

të postuar nga varreza e largët.



Salvează-mă, Doamne, de obsesia privirii

pironită pe cutia poştală

căsuţă a plânsetului veştilor

învelite în qefin.

Salvează-mă, Doamne, de gâfâitul pasului telegramei

trimisă de îndepărtatul cimitir.



4

Jam duke ju çuar në litar, por ju mbeteni inertë;

jam duke ju vetëtuar, por ju jeni të verbër;

unë ulërij, ulërij, ulërij, por juve ju mungojnë veshët,

jam duke ju përvëluar dhe zjarri po ju arrin tek sytë

por ju, copa mermeri, vazhdoni të mbikëqyrni meteorët,

të kërkoni armikun në planete të tjerë

e derisa flaka s’u ka plasur retinën

si të luajtur vazhdoni t’i këndoni kiametit tuaj.



Vă duc la spânzurătoare, dar voi rămâneţi inerţi

lovesc cu fulgere, dar voi sunteţi orbi

eu urlu, urlu, urlu, dar vă lipsesc urechile

ard şi focul vă ajunge aproape de ochi

dar voi, bucăţi de marmură, continuaţi să observaţi meteoriţii

să vă căutaţi duşmanul pe alte planete

şi până ce flacăra nu v-a plesnit retina

ca nebunii îi tot cântaţi propriei distrugeri.



6

Nëna ime ndjehej frikshmërisht keq

dhe e mësova prej një udhëtari 6 muaj më pas;

daja qe transferuar në qiell

dhe munda ta di një vit më vonë prej një shoferi;

porta e shtëpisë sime qe thyer,

kush më spiunonte tash është president

dhe munda ta marr vesh dy vjet më pas

prej një gazete të ricikluar.

Atdheu im po shpërbëhej

dhe m’u njoftua prej TV- së të tjerëve,

haluçinacionet e mia ishin ç’helmuar,

të mbeturat të akulluara,

por pasqyra ishte e thyer

dhe shpirtkënaqur s’mund t’i numëroja rrudhat.



Mama mea se simţea înfricoşător de rău

am aflat-o de la un călător, cu 6 luni mai târziu

unchiul se mutase la cer

am putut afla după un an de la un şofer

poarta casei mele se spărsese

cine mă spiona acum e preşedinte

le-am aflat după doi ani

de la un ziar reciclat.

Patria mea se dizolva

m-au anunţat televiziunile altora

halucinaţiile mele-şi pierduseră otrava

cele rămase îngheţaseră.

dar oglinda era spartă

şi cu sufletul satisfăcut nu-mi puteam număra ridurile.