“Nositi”: Akademik Kopi Kyçyku, personalitet me përmasa jo të zakonta


Dhimitër Gegprifti

Gazeta NOSITI, Pogradec, 25 Dhjetor 2009 - 10 Janar 2010

Rubrika Profil


Në shkrime të shkruara dhe të botuara më parë, Pogradecin e kemi perifrazuar: Qytet i vogël me njerëz të mëdhenj. Dhe për këtë besoj se nuk kemi gabuar. Është provuar katërcipërisht në fushën e letrave, të arkitekturës, të penelit, por edhe në fusha të tjera.

Vazhdimësi në kohë të reja

Ajo që është e dallueshme edhe sot: vazhdimësia e kësaj dukurie me personalitete të rinj, në fusha të reja me ndihmesa të konsiderueshme dhe të vlerësueshme nga institucione kombëtare dhe ndërkombëtare. Personazh i shkrimit tonë është personaliteti me përmasa jo të zakonta, pogradecari Akademik Kopi Kyçyku. Jo në ditë të zakonta, por as edhe në stinë të përcaktuara rasti mund ta sjellë të shohësh një njeri me një ecje disi të shpejtë, me një fytyrë disi esmere në të qeshur, impulsiv, që nga momenti në moment mund të dëgjosh ngjarje të jetuara, kuriozitete, histori, personazhe historike të jetës së përditshme, por edhe nga jeta ndërkombëtare. Atë pa frikë mund ta takosh në çdo ditë të javës e stinë të vitit. Jo rrallë ato të shoqërohen me sentenca filozofike, por edhe popullore nga kombe të ndryshëm e në gjuhë të ndryshme.

Pasaporta e Akademikut…

U lind në Pogradec më 30 qershor 1943 në një familje me rrënjë të lashta e ardhur nga Rodokali i Poshtëm, kur ishte e dëgjuar vetëm Kazaja e Starovës. Në këtë vështrim Kyçykët janë ndër bashkëthemeluesit e qytetit, që tre shekuj më parë u quajt Pogradec. Shkollën fillore, shtatëvjeçaren dhe të mesmen i mbaron në vendlindje më 1960 me rezultate të shkëlqyera, për të cilat është dërguar me pushime në Bullgari. Studimet e larta i filloi në Bukuresht të Rumanisë në institutin me tradita shekullore për naftë, gaze dhe gjeologji dhe i përfundoi në Universitetin e Tiranës. Në Bukuresht fiton çmim të parë nga 126 kandidatë në një konkurs për shkenca të sakta. Pas prishjes së marrëdhënieve kthehet dhe mbaron në Shqipëri, duke marrë përsëri dy çmime të larta. Fillon punë në Ndërmarrjen Gjeologjike Pogradec.
Mbaron Fakultetin Histori-Filologji me korrespondencë. Në vitin 1966 zgjidhet Deputet pa parti dhe njëherësh zëvendëskryetar i Komitetit Ekzekutiv të rrethit të Pogradecit. Kryen stazhin aso kohe si kandidat në minierën e Çervenakës. Më 1974 në Televizionin Shqiptar. Më 1989 në Ministrinë e Punëve të Jashtme dhe më vonë shef sektori në Akademinë e Shkencave të Shqipërisë. Nga viti 1994 zhvendoset në Bukuresht, ku kish shkuar kohë më parë (më 1990 dhe 1991) me aktivitete shkencore. Bëhet anëtar themelues në Fondacionin Evropian "Nikolae Titulesku”, në Shoqatën e Së Drejtës dhe Marrëdhënieve Ndërkombëtare, bën pjesë në Shoqatën e Ballkanistikës dhe Sllavistikës, në Komitetin Drejtues Ndërkombëtar të Qendrës së Studimeve Ndëretnike dhe të Komunikimit pranë Akademisë së Shkencave të Rumanisë, antar i Akademisë së Shkencave dhe Arteve . të Evropës Qëndrore, antar i Akademisë Evropiane të Shkencave dhe Arteve dhe antar nderi në disa akademi të tjera të botës.
Është zgjedhur zv. President i Kongresit të Botës Shpirtërore Rumune. I vetmi intelektual i huaj. Është profesor në sistemin universitar rumun, ku jep Historinë e Ballkanit, Gjuhën Italiane, Historinë e Shqipërisë, të Turqisë dhe të Maqedonisë, sidhe cikle leksionesh për Afrikën e Veriut e të Kaukazit, të gjitha me tekste të hartuara vetë në gjuhën rumune. Eshtë marrë edhe me përkthime për të cilat ka marrë vlerësime të larta ndërkombëtare.

Poligloti, shkrimtari dhe përkthyesi...

Gjuhët e huaja nuk i mëson dot kurrë si gjuhën amtare”, shprehet Kopi. Dëshira e madhe dhe vullneti për të studiuar e motivon Akademikun të përvehtësojë dhe të mbrojë nëntë gjuhë të huaja: frëngjisht, rusisht, gjermanisht, turqisht, rumanisht, italisht, anglisht, maqedonisht, sërbo-kroatisht. Por ai nuk është ndalur këtu. Synon të mësojë edhe gjuhë të tjera, si hungarisht dhe hebraisht. “Gjuhët i kam parë si mjet për t’u thelluar në studime në fusha të ndryshme, kurrsesi jo si qëllim në vetvete”-na shpjegon Sëbashku me të birin, shkrimtarin Ardian Kyçyku, Kopi drejton dhe boton revistën evropiane dygjuhëshe “Haemus”, që e kanë themeluarështë më 1998. Gjithashtu Kopi është president I Shoqatës Kulturore Shqiptare “Haemus”, e cila ka Shtëpinë e vet Botuese me të njëjtin emër, me drejtues Ardian Kyçykun.
Organizmat e mësipërme, vazhdon rrëfimin Kopi, janë kthyer në tribuna manifestimi të shqiptarizmës në fusha të tilla, si historia, gjuhësia, letërsia, traditat etj, duke përfshirë dhe mbrojtjen, me argumente, e të drejtave të shqiptarëve të kudondodhur. Vend të veçantë në veprimtarinë e Kopit kanë zënë përkthimet nga bota shqiptare: poetë, prozatorë, arkitektë, gazetarë, jo vetëm nga Shqipëria, por edhe nga Kosova, si: A. Podrimja, A. Zeneli, B. Sefaj. J. Neziraj e të tjerë. Me përkthime Kopi është marrë qysh herët, çka pat gjetur pasqyrim në faqet e organeve “Drita”, “Hosteni”, “Zëri i Rinisë”, “Luftëtari”, Në Shërbim të Popullit”, sidhe në Shtëpitë Botuese “N.Frashëri” dhe “8 Nëntori”, si: ”Mjeku i asistencës” i Xhuzepe d’Agata, “Rini e vështirë” i Beti Smith, “Penda e kaltër” i Kolin Tile, “Jeta e Emineskut” e Xhorxhe Këlineskut, “Skëterra e terrorit nazist” i Zhak Dëlary etj.

Akademiku dhe aktiviteti shkencor

Disertacionin e ka mbrojtur në Universitetin e Tiranës në vitin 1985 dhe më pas në atë të Stambollit me temë: Republika e Turqisë në vitet 1945-1985, Gjendja ekonomike, politike dhe sociale; marrëdhëniet me botën e veçanërisht me Shqipërinë”, punim prej 335 faqesh, ende i pabotuar. Në fushën e letërsisë artistike ka shkruar e botuar vite më parë kryesisht libra për fëmijë, por edhe për të rritur në fushën e humorit, rreth 19 syresh. Gjithashtu ka shkruar e botuar drama me një akt, skeçe, pamflete, fejtone, reportazhe, skica, përshkrime, poezi, të cilat kanë mbetur të shpërndara në faqe revistash e gazetash; ka përgatitur një numur të madhe skenarësh televizivë, kinematografikë dhe radiofonikë. Në veprimtarinë akademike të Kopi Kyçykut vend të poasaçëm ze Turqia, e cila është këqyrur e trajtuar si vend fqinj për arsye të një sërë elementësh të përbashkët historikë, fetarë dhe psikologjikë. Për Turqinë i pat folur edhe gjyshi nga mëma, Leon Kristo, i cili kish ndenjur 26 vite në Stamboll.. Futja në arkivat turke në vitin 1969 dhe zotërimi i turqishtes së re, e ndihmuan akademikun të njihet me një material të pasur të historisë moderne të shtetit turk. Arritjet shkencore dhe didaktike e kanë bërë Kopin të njohur në shumë vende të botës. Krahas pjesëmarrjes me referate në kongrese dhe simpoziume ndërkombëtare në Romë, Kaljari, Stamboll, Ankara, Kajseri, Tripoli, Nju-Delhi, Zagreb, Prishtinë, Sënt Etjen, Sofje, Budapest, Baku, Londër, Odesë, Kishnjev. Etj, Kopi ka dhënë cikël leksionesh në universitete të Evropës, Afrikës dhe Azisë. Aktiviteti shkencor në Shoqatën Kulturore Shqiptare dhe revistën “Haemus” në Bukuresht është një fushë tjetër e veprimtarisë shkencore të Kopit. Në to marrin pjesë dhe bashkëpunojnë edhe shtetas të huaj, që e duan shtetin dhe kulturën shqiptare dhe e propagandojnë atë. Një nga drejtimet themelore të punës është ruajtja e traditave dhe gjuhës shqipe ndër shqiptarët me banim në Rumani, pasi një pjesë syresh janë përthithur dhe nuk eflasin shqipen. Në vitin 2008 ka krijuar në Londër Fondacionin "Publication and Education Services", ndërsa në mars 2009 ka themeluar dhe drejton revistën "The Eastern European Messenger" në Londër, vetëm në anglisht. Kjo revistë e përmuajshme u drejtohet emigrantëve të të gjitha etnive që jetojnë e punojnë në Britaninë e Madhe. Në këto momente, ndër të Tjera, Kopi është duke përgatitur në gjuhën rumune një punim të gjerë për mendësinë e botës eurolindore në kontekst historik gjatë shekujve. Kjo vepër mjaft voluminoze, mbase mijëra faqesh, synon nxjerrjen në pah me argumente të përpjekjve të kombeve të pjesës llindore të Kontinentit Plak në mbrojtje të identitetit dhe të mëvehtësisë së çdo populli. Ai thekson: "Do të përpiqem të sjell fakte bindëse nga moria e elementëve të përbashkët kulturorë, shpirtërorë, zakonorë, të të gjithë banorëve të këtyre trevave, pavarësisht nga prejardhja etnike apo gjuha që flasin”. Këtë ia mundëson kultura e gjerë, enciklopedike dhe njohja e gjuhëve të huaja, si mjet i pazëvendësueshëm. Kjo veprimtari kaq e dendur dhe me përmasa të tilla, e ka bërë të vlerësohet të jetë profesor i nderuar në Rumani. Kjo tregon se kultura e atij vendi është më e emancipuar se në Shqipëri.

Epilog shpirtëror i një personaliteti...

Nuk mund të lësh pa evidentuar dhe natyrën shpirtërore të këtij Akademiku të përkushtuar shkencës. Ai nuk ngurron të shprehet bindshëm dhe sinqerisht se gjithmonë e kanë munduar veprimet e tij ndonjëherë të nxituara, fjalët e pamenduara e të papjekura që ka nxjerrë nga goja gjatë viteve duke hequr një paralele me pagjumësinë e qengjit në një fabul, të cilat i ka paguar me dhjetra netë të bardha. Në gjykimet për të tjerët është përpjekur të jetë sa më objektiv, por nuk mendon se vetëm ai posedon të vërtetën e pakundërshtueshme. “Në përplasjet e mia janë edhe mëkatet e mia”, na shpjegon Ai. “Por asgjë nuk kam bërë me para ose prapamendim” shton më tej. Po e mbylli këtë shkrim me një dëshmi shpirtërore të Akademikut Kopi Kyçyku: “Vendlindja është fatalitet në kuptimin gjithpërfshirës të këtij termi. Nënë, babë, vëlla, motër nuk të bëhet kush. Pogradeci im është i dashur sa më s’ka edhe sikur t’u jepte shkas të tjerëve ta qortojnë. Vlerësimet që më janë bërë nga institucione e të tjerë i kam konsideruar si një llotari, të cilën, natyrisht, mund ta tërheqin ata, që e meritojnë. Një ndër ta mund të jem edhe unë, por gjithnjë atë e meritojnë edhe të tjerë. Pogradeci ka plot si unë, jashtë tij ose jashtë Shqipërisë. Nuk kam asnjë pretendim apo ankesë, por nuk e fsheh faktin se po të më bëhej ndonjë vlerësim sado modest, do të shprehesha me mirënjohje të çiltër, duke e cilësuar më të çmuarën se nderimet që më janë bërë nga të huajt.
Kur jam në Shqipëri më merr malli për Rumaninë, kur jam në Rumani më qan zemra për Shqipërinë”. Një sintezë kjo mëse kuptimplote për një personalitet të këtyre përmasave.

Përgjigjje vrerit të Baki Ymerit

--> -->
Për site-in “Memedheu”
(groups.yahoo.com/group/memedheu)

Zotërinj të “Mëmëdheut”,
Para së gjithash, siç e kërkon zakoni, ju uroj gëzuar Vitin e Ri 2010; paçi shëndet dhe suksese në punën tuaj!
Rastësia aspak e këndshme bëri që të has, me shumë vonesë, në site-in tuaj dhe të lexoj, në rubrikën “Polemikë”, një shkrim (datë 22 korrik 2009) të z. Baki Ymeri, alias Albert Voka e Flamur Struga (nga ky pseudonim ka hequr dorë tashmë, madje i është kundërvënë).
Nuk është aspak vështirë të bindesh se z. Baki Ymeri nuk i njeh ose i shpërfill virtytet tona tradicionale. Për shkaqe të njohura, shqiptari nuk ka mundur të marrë arsim sa duhet, por kultura nuk i ka munguar asnjëherë. Si miqve, ashtu edhe armiqve, të liqve, nuk ua ka kursyer një “zotrote” apo “zotnia juej”.
Epitetet fyese që z. Baki Ymeri përdor ndaj meje nuk dëshmojnë kurrsesi për forcë, por për mungesë të theksuar karakteri dhe edukate. Ca më shumë që janë të shoqëruara me intriga, shpifje, trillime dhe deformime të panumurta.
Shkrimi i lartpërmendur i B. Ymerit vjen fill pasi nuk pranova që ai të merrte pjesë në promovimin e një vëllimi të poetit Ferik Ferra në Bukuresht, në selinë e Bashkimit të Shkrimtarëve të Rumanisë. Sipas fjalëve që B. Ymeri më tha atë ditë në telefon, “mezi priste” të vinte aty që të lavdëronte “punën titanike të Kyçykëve në përhapjen e kulturës shqiptare në botën rumune” etj, etj.
Shtrohet pyetja: “Pse ia mbylla derën?” Po e jap shpjegimin.
Prej vitesh, B. Ymeri dhe një grupth shqiptaro-rumun, në të cilin bën pjesë, na ka sulmuar mua dhe tim bir, shkrimtarin Ardian Kyçyku, sistematikisht e në mënyrën më të ulët, me shkrim e me gojë, zakonisht prapa krahëve, si në shtypin shqiptar, ashtu edhe të viseve të tjera të rajonit. Sa herë që ka marrë përgjigjjen përkatëse, B. Ymeri na ka kërkuar me ngut ndjesë, drejtpërdrejt ose përmes të tjerësh, duke evokuar gjithmonë me përgjërim të shtirur “Mëshirën e Krishtit”. Por, pa u tharë ende boja e zezë e çdo sulmi, ka vazhduar të njëjtin avaz dhe, kur u bindëm se refreni sulm-falje nuk kishte më kuptim të zgjatej, vendosëm që të pabesin ta shumëzonim me zero. As kjo nuk i pëlqeu, madje vazhdoi ta shtonte zullumin me sulme akoma më të shpeshtë, gjithnjë e më të hidhur. Në një moment të caktuar vendosëm ta hedhim në gjyq, përgatitëm edhe akt-padinë përkatëse, por këmbëngulja e ambasadorit shqiptar në Bukuresht, mikut tim të hershëm, z. Dashnor Dervishi, na bëri të ndrronim mendje. Për më tepër, nuk do të tingëllonte mirë që dy shqiptarë të gjykohen në dhe të huaj.
Në fragmentet e librit tim “Zinxhiri i anktheve” (Shtëpia Botuese Globus, Tiranë, 2008), që shtypi rumun ka botuar në janar 2009, nuk kam “sharë” asnjë shqiptar, siç trillon B. Ymeri. Aty kritikohet qëndrimi keqdashës i dy-tre përfaqësuesve të administratës rumune ndaj meje dhe familjes sime; qëndrimi antishqiptar (i kamufluar) dhe veçanërisht antikosovar (i hapur) i një diplomati rumun (Ge.Mi.), agjent i rregjur i UDB-së; veprimi i ulët i një spiuni të rëndomtë rumun (Ma.Do.), përkthyes i veprës së I. Kadaresë, sidhe i një kozmopoliti (Xhe.Ma.), i cili, kur ia do interesi, e heq veten edhe shqiptar (me prapashtesën sërbe - viç në mbiemër) dhe që është përpjekur të më paraqitë si arumun në institucionet kishtare dhe shtetërore rumune.
Arsyeja që këta individë dhe të tjerë të të njëjtit kallëp, i kam përmendur me rrokje, jo me emër të plotë, nuk është se i trembem ballafaqimit me ligjin, sikurse fantazon B. Ymeri, por sepse për mua janë “gjysmënjerëz”. Nga ana tjetër synoj që lexuesit të njihen vetëm me prapësitë, jo edhe me emrat e këtyre mëkatarëve.
Është momenti të theksoj se në Rumani kam ardhur me ftesë të qarqeve akademike dhe universitare të këtij vendi, gjuhën e të cilit e dija qysh kur isha student në fillimvitet ‘60 të shekullit të kaluar dhe jap në shkollat e larta rumune disa lëndë të lëmit të historisë e të gjuhësisë.
Ndërkaq, revista jonë evropiane Haemus, që botohet rregullisht prej vitit 1998 një herë në tre muaj, me 200 faqe, sidhe Shoqëria Kulturore Shqiptare Haemus me Shtëpinë e vet Botuese Librarium Haemus, zhvillojnë, pa zhurmë e pa bujë, një veprimtari të dendur e të pandërprerë, duke botuar dhjetra libra origjinalë letraro-artistikë dhe shkencorë, sidhe përkthime (në shqip e në rumanisht); organizojnë konferenca e simpoziume shkencore dhe aksione propagandistike, me arritje konkrete në popullarizimin e vlerave tona kombëtare dhe në fuqizimin e lidhjeve tradicionale shqiptaro-rumune. Në këtë kontekst përfshihet puna intensive dhe e diferencuar që bëjmë me të huajt që ta njohin në dritë të vërtetë historinë tonë kombëtare. Në mënyrë të veçantë, për informimin e saktë dhe me argumente shkencore të lexuesve për historinë e Kosovës, revista Haemus i ka kushtuar autoktonisë dhe vazhdimësisë shqiptare atje, qysh në lashtësi, dy numura të plotë (katërqind faqe). Si rrjedhojë, mjaft rumunë të kudondodhur, të të gjitha shtresave, niveleve dhe profesioneve, nga të lëkundur dikur, janë shndrruar në simpatizues e përkrahës të kauzës kosovare.
Në shkrimin që ia keni botuar në site-in tuaj, B. Ymeri “shqetësohet” se jam mik i zotit Razvan Theodoresku, i cili, sipas një gazete rumune, qënka kunat i ish-Presidentit të Rumanisë, z. Jon Iliesku, dhe paska “origjinë të huaj”. Çfarë të keqe ka këtu? Edhe e ëma e Baki Ymerit, zonja Aurelia Graur, është e huaj, madje dyfish e huaj – hebreje e vendosur familjarisht në Rumani.
Për të kushedisatën herë, mendja e çartur e B. Ymerit më padit sikur paskam ardhur në Bukuresht që, bashkë me z. Razvan Theodoresku dhe z. Adrian Paunesku, të komplotoj kundër bashkësisë shqiptare të Rumanisë, në favor të sërbëve!
Akademiku Razvan Theodoresku, në kohën e regjimit komunist ka qënë i përndjekur dhe i detyruar të jetë puntor i thjeshtë. Në revolucionin e dhjetorit 1989 luajti rol të rëndësishëm në krye të Radiotelevizionit rumun. Më pas ka qënë senator dhe ministër i Kulturës dhe i Kulteve. Është antar i jashtëm i Akademisë së Shkencave të Republikës së Shqipërisë dhe prej shumë vitesh është zgjedhur sekretar i përgjithshëm i Shoqatës Ndërkombëtare të Studimeve të Evropës Juglindore (AIESEE), në radhët e së cilës ka bërë përpjekje për ta antarësuar edhe Akademinë e Shkencave dhe të Arteve të Kosovës. Për hapat konkrete që ka hedhur në këtë drejtim është vënë në dijeni qysh prej disa vitesh ish-kryetari i kësaj akademie, z. Rexhep Ismajli.
Sa për zotin Adrian Paunesku, ish-senator, me të nuk kam ndonjë “miqësi të madhe”, por e çmoj si poetin më të shquar të Rumanisë së sotme. Vërtet ky i fundit, ashtu si një numur tepër i madh intelektualësh rumunë, mjerisht është në një mendje me opinionin zyrtar rumun ndaj çështjes së Kosovës, por kjo nuk do të thotë që e pranoj këtë qëndrim të tij. Përkundrazi, i jam kundërvënë haptaz jo një herë, edhe në emisione televizive.
Në këtë kontekst, veçanërisht i neveritshëm është trillimi i B. Ymerit sikur qënkam shprehur (më 2001) kundër pranisë së SHBA në Kosovë!
Baki Ymeri duhet të heqë dorë nga përçartjet, që nuk i vlejnë askujt dhe të mos rrijë më i strukur në strofullën e hajdutit, - prapa pseudonimesh e nofkash të panumurta, - nga ku çirret “kapeni hajdutin!”.
Po i them sërish B. Ymerit se gjatë jetës sime nuk kam marrë në qafë asnjeri. As atëhere kur në gjimnaz, - siç e kam pohuar me çiltërsi në librin “Zinxhiri i anktheve”, - i ndodhur nën trysninë e kërcënimin e përbindshëm të organeve të dhunës diktatoriale, u detyrova të nënshkruaja një dokument bashkëpunimi dhe pata për pak kohë lidhje me ta. Por nuk jam e as kam qënë ndonjëherë “kolonel i Sigurimit komunist” e as agjent i të huajve. Jam e do të jem agjent vetëm i interesave të kombit e të atdheut tim, për të cilët, ashtu si çdo shqiptar i ndershëm, jam gati të flijohem pa ngurrim e në çdo moment. Kudo që të ndodhem do të deklaroj gjithmonë me krenari e me zë të lartë: “Jam shqiptar!”, sikurse jam shprehur edhe kur jam zgjedhur në udhëheqje të shumë organizmave shkencore ndërkombëtare, përfshi funksionin e zëvendëspresidentit në të trembëdhjetë Kongreset Ndërkombëtare të Spiritualitetit Rumun.
Nga ky këndvështrim, më ngjall neveri qëndrimi i B. Ymerit, i cili e paraqit veten gjithandej si “italiani Alberto”.
Tek hidhet e përhidhet hu më hu, si laraska, mendjelehti Baki Ymeri guxon ta avitë “ndenjësen” edhe te “gardhi” majëmprehtë i Masonerisë, jo për t’u çlodhur, po për të futur turirin në brendësi të kështjellës së saj “të fortifikuar”...
Në vend t’i shtrohet punës për mbrojtjen e një teze doktorate, në të cilën po mbush njëzet vjet që është regjistruar, B. Ymeri e harxhon kohën për të nxitur e për të ushqyer përçarjen ndër shqiptarë dhe armiqësinë me kombe të tjerë.
Ligësia, lajthitjet dhe haluçinacionet e B. Ymerit nuk njohin kufi, prandaj e quaj të tepërt të zgjatem më tej me to.
Kopi Kyçyku
Bukuresht, 6 janar 2010

P.S. (6 janar 2010) Këtë replikë po jua nis nga site-i i Revistës Haemus, meqë, siç rezulton nga adresa juaj, veproni në "rreth të mbyllur" (members only). Natyrisht, do të ishte e pëlqyeshme dhe në nderin tuaj që këtë replikë ta botoni edhe ju, të pacënuar.

P.S. (13 dhjetor 2010) Në vazhdën e orvatjeve për të më paraqitur ndonjë ditë si „poliagjent”, Baki Ymeri, në mesazhin që i dërgoi këto ditë një mikut tim, ndër të tjera thoshte: „E keqja e kombit është Kopi Kyçyku ngase e ka shitur kombëtarinë tek rumunët”. Helmi i Baki Ymerit po vazhdon të përhapet me shpejtësinë e mikrobit të një sëmundjeje të rëndë ngjitëse. Prandaj mendoj se, krahas demaskimit, ligji duhet të veprojë me tërë forcën mbi këtë individ shoqërisht e kombëtarisht të rrezikshëm, të papërgjegjshëm e të pandreqshëm.