INGMAR BERGMAN: Filmi si ëndërr / Filmul ca un vis

Filmi është vetjak. Teatri është objektiv.

Per mua kinematografia është në radhë të parë dhe veçanërisht afrim ndaj fytyrave. Fytyrave njerëzore. Kam vënë re se kjo më magjeps gjithnjë e më shumë – dhe ajo që përjetoj është pafundësisht tërheqëse. Jo çdo fytyrë, por fytyrat e aktorëve. Kur humb shqisën e lojës, duhet të heqësh dorë. Nëse harron se është një lojë dhe si kineast imiton realitetin, atëhere ke marrë udhën drejt një mashtrimi të tmerrshëm të vetvetes.

Kur filmi nuk është një dokument, është një ëndërr.

I vetmi instrument në profesionin tim është intuita. E kam provuar këtë kur punoja në teatër, ose në studio, me aktorët e mi; unë thjesht ndjej, nuk di si ta kem ndryshe situatën nën kontroll dhe si të bashkëpunoj me aktorët.

Në njëfarë mënyre, unë nuk di asgjë për mesazhet, apo simbolet, apo gjëra të tilla. Mbetem gjithmonë i befasuar pasi njerëzit më pyesin për mesazhet, sepse, kur bëj një film, unë dua vetëm të krijoj një lidhje me qëniet e tjera njerëzore, të rrëfej një ngjarje, ose vetëm të jem bashkë me to dhe t’i lëviz, që të ndjejnë diçka të caktuar. Nganjëherë, kur kam mesazhe, gjithçka shkon sëprapthi…

Gjëja më e rëndësishme është dëgjimi, - dëgjimi i regjisorit dhe dëgjimi i aktorit; dëgjimi ndaj njëri-tjetrit.

Nëse intuita është instrumenti ynë mendor, kamera është instrumenti ynë fizik.

[Ingmar Bergman Interviews, edited by Raphael Shargel,
University Press of Mississippi / Jackson, 2007]