MIRCEA IVĂNESCU: poezia është tjetërgjë? / poezia e altceva?

nuk duhet të tregosh në poezi kam lexuar
n këshillë drejtuar një poeti ri – pra të mos tregoj
se si, fort herët, ajo zgjohej në mëngjes, dhe tek ulej mbi shtrat
priste ti qetësohej frymëmarrja, me fytyrën në shuplaka
mos them asgjë për fytyrën e saj aq të lodhur sa i kërruseshin supet, para pasqyrës, 
kur krihej ngadalë. mos dëshmoj makthet
pranë fytyrës së saj të huajsuar, kthyer përtej meje. të mos endem me 
vargje, si me një pasqyrë në duar ku thërrmohen ato të gdhira me dritë 
të hir
para agimit. poezia s’duhet të jetë paraqitje
varg pamjesh kështu shkruhet. poezia
duhet je e folme e brendshme. domethënë
po unë flas për fytyrën e saj duke u mbytur, duke kërkuar frymëmarrjen? 
mirpo atëhere do të jetë veç mënyra si unë flas për fytyrën e saj, për lëvizjet 
e ngadalësuara nga
kafshime të turbullta ndërgjegjeje, mendimesh v të miat, të pamjes së saj 
do të ishte vetëm një fytyrë, n pamje
po ajo qënia e vërtetë e saj?


[Mircea Inescu, nga vëllimi Vargje(Versuri) 1968]