PAUL CELAN: Ishin netë / Erau nopți

Ishin netë kur më dukej se sytë e tu, të cilëve u vizatoja rrathë të mëdhenj
portokalltë, e ndiznin rish hirin. Në ato netë shiu
binte rrallë. Hapja xhamet dhe hipja, lakuriq, në parmakun e dritares, që të shoh botën. Drut e pyllit vinin drejt meje,
n nga një, të nënshtruar, një ushtri e mundur vinte të dozonte
armët.
Qëndroja i palëvizshëm dhe qielli ulte flamurin nën cilin pat dërguar hordhitë në betejë. Nga n kënd më vështroje si rrija atje,
pathënshëm i bukur në lakuriqësinë time të përgjakur: isha e vetmja yjësi të cilën nuk e pat fikur shiu, isha Kryqi i Madh i Jugut. Po, në ato
netë ishte vështirë të hapje venat, kur flakët më përfshinin,
kështjella
e amforave ishte e imja, e mbushja me gjakun tim, pasi dëboja
hordhinë armike, duke e shpërblyer me qytete dhe porte, teksa pantera prej argjendi
shqyente agimet
që më përgjonin. Isha Petroniusi dhe rish e derdhja gjakun mes trëndafilësh. Për secin petale njollosur fikje nga një pishtar.
E mban mend? Isha Petroniusi dhe nuk të dashuroja.

[Nga vëllimi „Paul Çelan. Përmasa rumune
(Paul Celan. Dimensiunea româneasca)
i Petre Solomon-it, Sh. B. Kriterion, Bucuresht, 1987]