Diane Ducret: Gratë e diktatorëve

Quhen Nadja, Klara, Magda, Çian Çin, Katerina, Mira... Ata quhen Lenin, Musolini, Stalin, Hitler, Salazar, Mao, Çaushesku, Bokasa, Millosheviç.
Bashkëshorte, shoqe, nimfa burimesh, admiruese, ato kanë të përbashkët faktin që janë njëherazi të dashuruara dhe ngadhnjyese, të mashtruara dhe të flijuara, ndonjëherë deri në vdekje. Burrat e tyre mizorë, të dhunshëm e tiranë, ato janë në gjendje t’i bëjnë të besojnë se janë të bukur, tërheqës, të gjithëfuqishëm. Sepse seksi është një nga shtysat e pushtetit absolut dhe diktatorët kanë nevojë të rekrutojnë femra në ndërmarrjet e tyre për sundim.
Dianë Dykre (Diane Ducret) rrëfen me imtësi takimet, strategjitë e joshjes, marrëdhëniet dashurore, ndërhyrjen e politikës dhe fatet e ndryshme, shpesh tragjike, të femrave, të cilat kanë hasur në rrugën e tyre diktatorë dhe kanë kaluar nëpër shtratin e tyre.

Të doja me lëkundje; a do të të isha, vallë, besnik,
Edhe në këto çaste kur goja jote - kamxhik
Vjen të më njoftojë vdekjen kaq qetësisht,
Mosmirënjohës, dyshoj ende në se s’të dashuroj marrëzisht.

Zhan Rasin, Andromaka, akti IV, skena V.

Mjerë njeriu me një ide të vetme,
sidomos kur është fjala për një femër”.
Margarita Sarfatti

Shqipëroi Kopi Kyçyku



Një revolucionar me organe të papërballueshme


Alarm në Riçone


Riçone, perla e Adriatikut, gjallërohet çdo verë nga një pamje rituale befasuese: një valë admiruesesh dynden në plazh, duke ndjekur nga pas një burrë që duan ta soditin pa uniformë. Benito Musolini përgatitet për banjë. Ai ndiqet deri në ujë nga kjo morì femrash të të gjitha moshave, pa çarë kokën për veshjet që nuk kanë pasur kohë t’i heqin. Janë vetëm italiane që kanë ardhur të soditin Duçen në kostumin e banjës që i rri bukur. Sipas Kuinto Navarra-s, njërit nga njerëzit në shërbim të tij, më fanatike janë gjermanet, jugosllavet dhe hungarezet, të cilat nuk mungojnë të shprehin me zë të lartë vlerësimet për “trajtat atletike të Duçes”. Atë vit pat qarkulluar zhurma rreth një sëmundjeje të tij. Duke dalë nga uji, Musolini vendos atëhere të vetëtregohet dhe, para syve të tyre të shtangur, fillon një sërë ushtrimesh me kalë. Ai e mbyll shfaqjen duke u ngritur mbi yzengjitë dhe u bën të ditur: “Tani shkoni t’u thoni që jam i sëmurë!”. Populli nuk mund ta vinte në dyshim vitalitetin e kreut të vet, as femrat - burrërinë.

Riçone, në Romanjën, ku u lind Duçja, është vendi i privilegjuar për banjat verore dhe për propagandën balneare. Mënyra e re për të bërë politikë, e përuruar nga Musolini, ve përpara forcën dhe fuqinë e “elitës së re”, që duhet ta ripërtërijë vendin. Aspak dorështrënguar me veten, Musolini e di se muskujt dhe përshtypja e fuqisë që shpërthejnë nga silueta e tij i krijojnë popullit ndjesinë se udhëhiqet nga një hero, nga një mbinjeri. Ai e di se argumenti më i qartë politik është trupi i tij.
Më 1933, kancelari i Austrisë Engelbert Dollfys kërkon mbrojtje kundër kërcënimit nazist. Ai vjen për t’i lypur mbështetje Musolinit në Riçone. Takimi zyrtar i të dy burrave, në prani të shtypit, u zhvillua në plazh: Dollfysi, tepër shtatvogël, u shfaq me këmishë dhe kravatë, ndërsa Musolini, sipas zakonit të vet, tregoi trupin lakuriq. Në një kohë që Austria është në prag të aneksimit nga Gjermania e Hitlerit, bisedimet shkojnë mirë në këtë mjedis pa komplekse. Manovra është e shkathët, efekti i menjëhershëm. Dollfysi verbohet nga trupi i Musolinit: “Për të qenë një Musolini, një luftëtar që duhet të qeverisë e të qëndrojë gjatë, duhet të jetë i ngjizur si Duçja (...). Vështroni kraharorin dhe zverkun e tij; shihni kokën e kthyer drejt njeriut që ndodhet në të majtë të tij dhe do të gjeni një ngjashmëri të plotë me romakët e lashtë, ashtu siç i tregojnë mermerët”.
Të kërkosh të meta tek Musolini, është pak a shumë si t’i kërkosh ato tek Moisiu i Mikelanxhelos. Diplomacia, ashtu si politika, nuk i shpëtojnë dot ligjit thelbësor të Duçes: të lesh mbresa dhe të joshësh.
Partizanët e tij mbeten admirues para kësaj nofulle “madhërisht napoleonike” që frymëzon gjykime të prera: një njeri i tillë nuk mund të mbërrijë përveçse në fitore ose në vdekje. Në radhët e fashove të tij bëhen shqyrtime të imta të pafundme për tiparet burrërore të liderit.
Pas nofullës, buzët janë objekti i të gjitha vëmendjeve. Buzë “të dala, mospërfillëse që bëjnë një mbledhje arrogante dhe agresive para atij që është i ngadalshëm, pedant e qaraman” na thotë Filipo Marineti, artist futurist dhe anëtar themelues i partisë.
E ç’mund të thuash për sytë e tij! Sytë e tij, për të cilët thuhet se depërtojnë në të gjithë bashkëkuvenduesit, ky vështrim i gjallë e i mprehtë, “bebet tejet të qarta të të cilëve kanë shpejtësinë e atyre të ujkut”. Është mendimi i të gjithëve se magjia që ushtrojnë i mposht, edhe pse mundohen t’i bëjnë ballë.
Të tëra imtësitë e fytyrës së tij, pra, janë interpretuar dhe analizuar, qofshin edhe të parëndësishmet: “Musolini çapitet drejt majave me të gjithë krenarinë e karakterit të tij të gdhendur në harkun e dukshëm të vetullave”.
Viktimat e para të këtyre organeve të papërballueshme janë femrat. Kur Benitoja iu drejtohet atyre, “ndjejnë se si dobësitë u kthehen në forcë”, venë në dukje bashkëpunëtorët e ngushtë të Benitos. Aq më keq, vëzhguesit i mjafton t’i këqyrë me vëmendje për të zbuluar tek ato ndikimin e një magnetizmi që i bën të vendosin për gjithçka. ”Sa prej nesh i kanë parë të përgjunjen kur ai kalon?”.
Asnjëra, në të vërtetë, nuk del siç hyri në Pallatin madhështor Venecja, ku mbretëron Duçja. Aktorja e madhe Sesilë Sorel, pensioniste squfurore e Komedisë Franceze, vjen për shfaqje në Romë, ku luan në Mizantropin e Molierit. Salla tejet pompoze e Hartave dhe zotëruesi i saj bëhen atëhere kalimi i detyrueshëm i “Turit të Madh” të Romës për femrat që do të bien në sy. Takimi kokë më kokë është parashikuar për në orën 5 të pasdites. Le ta lemë të na e rrëfejë episodin: “Duçja po më priste. Në sallën gjigante gati-gati të shënjtë, shikoj në radhë të parë sytë e tij. Ata ndriçojnë dhe digjen nga një zjarr i brendshëm që nxjerr në pah një vullnet të pathyeshëm, sigurinë absolute të ngadhnjimit”.
Hijeshia vepron në çast, thjesht nga prania e tij. Do të shohim më pas në se është një joshës i shkathët. “Sapo filloi të më fliste, të më dëgjonte, më lindi dëshira t’ia zhbiroja tiparet. I palëvizshëm, i përqendruar, misterioz, ai vrojton pa zbuluar asgjë nga vetja. Por në rast se vizitori apo idetë e këtij i interesojnë, mendimet ia gdhendin menjëherë fytyrën dhe njëherazi e shohim të shfaqet me radhë hijerëndë, përqeshës apo tragjik. Ai është njëheresh një mijë njerëz dhe një mijë njerëz janë brenda tij, të cilët i është dashur t’i mbisundojë me zor dhe nuk çlirohet prej tyre përveçse pasi bën një lëvizje përçmuese të gojës dhe një ushtrim të vullnetit që përfundon me një qeshje shpërthyese”.
Loja është e ngjashme me të një aktori, lëvizja e fytyrës së të cilit e bën më të qartë thjeshtësinë e gjesteve. Takimi zgjat jo më pak se një orë. Musolini premton të vijë për ta parë kur të luajë në teatër pò atë mbrëmje. Në një kërcim të fundit me frymë kritike, aktorja e pyet se si shpjegohet dashuria e zjarrtë e italianëve për udhëheqësin e ri. “Ata e dinë që unë kujdesem për ta... E dinë që e dua atdheun tim. Nuk mund të qeverisësh pa dashuri” i përgjigjet ai me një varg frazash të mirëngjizura. Duke kapërcyer kangjëllat e Pallatit, Sesilë Sorel ka vetëm një mendim në kokë: buzëqeshja e Musolinit është gjëja më magjepsëse në botë.
Aristokratet më të larta evropiane dalin me mbresëlënie nga Salla e Hartave. Princesha Paula de Saks-Holshtajn, pasi u prit të paktën dy herë prej Duçes, nuk përmbahet nga kënaqësia: “Është i mirë! Gogoli, tirani qenka i mirë! Një burrë që qesh kështu nuk ka se si të jetë përveçse i mirë... I ndjeja sytë e tij që më ndiqnin në hije, ndërsa unë largohesha duke marrë me vete ëmbëlsinë e thellë të këtij vështrimi, mbyllur fshehtaz në zemrën time”.
Edhe intelektualet kalojnë aty. Ellen Forest, shkrimtare holandeze, shkruan në mënyrën më sugjestive se Musolini “është si një kupë kristali plot me verë dehëse”. Metafora është e guximshme, për t’u tjerrë: “Nuk duhej humbur asnjë gllënkë, pa le më shumë, nga frika se mos derdhej për ta shijuar të tërën njëheresh. Duhej shijuar me mjeshtëri kjo verë, kjo miqësi, me të gjitha vetitë e saj, në çastin kur asgjë nuk do të turbullojë përqëndrimin e mendimit në veten tonë”.
Asnjë orgë në gjithë këto lavdërime femërore. Shkrimtarja Margarita Facini guxon ta krahasojë së fundni me Napoleonin. Musolini pat trashëguar cilësi të korsikanit të madh, vullnetin e tij të pathyeshëm, shprehjet e tij. Kryetari, ashtu si Konsulli i Parë, është një joshës i madh i turmave dhe një feminist i përjetshëm, “që ndjehet gjithnjë i tërhequr nga forca, kur ajo është joshëse, të paktën për burrat”. Edhe turma është femërore dhe, ashtu si një femër, ajo njeh burrin, burrin e vërtetë”.
Ato i mëshojnë asaj që Musolini e ka kuptuar qysh në fillim dhe që do ta bëjë parim politik. Duke iu drejtuar jo një populli, por një turme, ai duhet të tregohet edhe i sigurtë në vetvete e të marrë përsipër atë që duhej bërë me një femër: “Turma, ashtu si gratë, është bërë për t’u përdhunuar”, shkruan ai.
Kështu ai do të bëjë një jetë seksuale gjithëpranishme, që e ushqen me pangopje të mirëfilltë. Fillimet e tij në dashuri, ashtu si në politikë, janë shënjuar nga dëshira e pakontrollueshme që e nxit të verë dorë në gjënë e tjetrit. Ka njohur dështimin e parë sentimental në fillim të viteve 1900, me një vajzë të re të quajtur Vitorina, e motra e një shoku të kolegjit. I dërgonte letra plot entusiazëm rinor, të shoqëruara me buqeta të mrekullueshme vjollcash. Sulmi u shndrrua në hallakatje kur njohu pagëzimin me zjarr. Pas pritjes së objektit të dobësisë së tij para daljes nga puna, ai nuk ishte në gjendje të artikulonte as më banalin e komplimenteve dhe u tërhoq me turp. Atëhere vendosi që asnjëherë askush nuk do t’i bënte dot një poshtërim të tillë.
Një nga viktimat e para të metodës të tij joshëse tepër të shkathët është fatkeqja Virxhinia B. Jemi në vitin 1901, në fshatin e tij të lindjes, Dovia. Ai është 17 vjeç. E kryqëzon këtë rioshe fqinje që i pat ngjallur një nga trandjet e para. Kalaja nuk i duket e papushtueshme. Një ditë kur fshati ishte i shkretë, ai provon shansin. Vazhdimin na e tregon vetë: “E kapa nëpër shkallët. E shtyva në një qoshe, prapa një porte dhe bëra ç’desha me të. Ajo u çua duke qarë e poshtëruar dhe më shau e përlotur. Po më thoshte se i kisha vjedhur nderin. Unë nuk e mohoj këtë. Por për çfarë nderi flitet?”.
Duhet thënë se marrëdhënia e parë që e bëri Musolinin burrë i pat lënë vend dëshirës së partneres. Humbja e virgjërisë ishte me të holla. Kjo ndodhi në Forlì, një vit më parë, në lagjen e prostitutave, ku e pati shpënë një nga shokët e vet, Benedeto Çeli. Ky e çoi në një shtëpi të neveritshme ku tarifa në fuqi atëhere ishte 50 qindarka. Në këmbim të kësaj shume mori në zotërim të përkohshëm trupin e një femre deridiku të moshuar: “Më vuri mes gjunjëve dhe filloi të më eksitonte me puthje e ledha. Ishte një grua e thinjur që humbte dhjamin që kish në të gjitha anët”. Benitoja u largua nga shtëpia kokulur, duke u lëkundur si ndonjë i dehur. “Pata përshtypjen sikur kisha kryer një krim”, kujton ai. Ky ishte “inkursioni” i parë, që e kreu mirë, paçka se jo me shumë lavdi. (...)

More in: Revista Haemus