Ion Mureșan: Poesis


Poet dhe eseist lindur në vitin 1955 në Vultureni. Ka mbaruar Fakultetin e Histori-Filozofisë në Universitetin Babes-Bolyai të Kluzh-Napokës. Punoi për shtatë vjet si mësues në një zonë të thellë, ku njohu përvojën e vetmisë. Ka debutuar në vitin 1981 me vëllimin Libri i dimrit, pasuar nga Poema që s’mund të kuptohet. Është i pranishëm nëAntologjinë e poetëve të rinj (1982), në Antologji e poezisë rumune nga fillimet deri sot (1998) dhe nëAntologjia e brezit ‘80. Mjaft kritikë e cilësojnë si poetin më të madh rumun të sotëm, një vetëdijë vazhdimisht e zgjuar, që sheh, gjatë ushtrimit të kthjelltisë së plotë, shfaqjen qesharake dhe të çvlerësuar të jetës.

 

Poemë (Poem)


O, të gjorët, të gjorët pijanecë
Si s’u thotë askush një fjalë të mirë!
Sidomos në të gdhirë kur enden duke u lëkundur pranë
muresh
E ndonjëherë bjenë më gjunjë e mbeten si ca gërma
Shkruar nga ndonjë shkollar i mangët.
Vetëm Zoti, në mirësinë e Tij të madhe, afron ndaj tyre një pijetore,
se për Zotin është e lehtë, si për një fëmijë
që shtyn me gisht një kuti shkrepsesh. E sapo
sosin në skaj të rrugës e pas qoshes
ku më parë s’kish asgjë, fap, si ndonjë lepur
u kërcen pijetorja përpara dhe ndal në vend.
Atëhere një dritëzë e përkorë iu shkëlqen sysh
dhe djersijnë rrufeshëm nga aq lumturi.
Gjer pasdite qyteti është i purpurt
Gjer pasdite tri herë bëhet vjeshtë, tri herë bëhet pranverë
Tri herë shkojnë e vijnë zogjtë shtegtarë nga viset e ngrohta
E ata flasin e flasin për jetën. Për jetën
Ashtu, në përgjithësi, gjer edhe pijanecët e rinj shprehen
me një përgjegjësi të ngrohtë
e nëse iu merret goja e iu trashet gjuha
s’ndodh për shkak të ideve tmerrisht të thella që kanë
por ngaqë të frymëzuar nga rinia
arrijnë të thonë gjëra vërtet prekëse.
Mirpo Zoti, në mirësinë e Tij të madhe, s’ndalet këtu.
Menjëherë hap me gisht një vrimë në murin e Parajsës
Dhe i fton pijanecët të shohin.
E ndonëse dridhjet nuk i lenë të shohin veçse një arnë bari
s’është pak për vdekatarët.
Derisa ngrihet njëri dhe e prish muhabetin. E thotë:
“Së shpejti, së shpejti vjen mbrëmja
atëhere do çlodhemi e do kemi paqe shumë!”
Ngrihen njëri pas tjetrit nga tryezat
fshijnë buzët e njoma me shami
dhe iu vjen shumë, shumë turp. 


Shqipëroi A.-Ch. Kyçyku ©