Micro-antologii


Ion MINULESCU
(1881-1944)

Romanca e kyçit
(Romanţa cheii)



Kyçin që ma fale mbrëmë -
Kyçin e derës së gjerë -
S'di si e humba po mbrëmë!...
Por çdo kyç humbet një herë!

Kyçi që më fale mbrëmë
Më ra nga kulla e lartë
Nëpër shkallë, si një gjëmë
Ma fiku dritën e qartë.

Kyçin që e humba mbrëmë
E kërkova, e kërkova;
Por në shkallë
Ishte natë dhe gjë s'dallova -
Natë si nën kupolën e rrallë
Të harkuar të manastirit,
Kur u shuan në ikona
Qirinjtë prej dyllit - të dlirit.

Dhe mbeta në kullën gotike-
Në kullën me tri stema:
Të dashurisë,
Të Shpresës,
Dhe të Besimit të ardhshëm...
Të pleqërisë.
Dhe mbeta në kullën gotike
Zot mbi perandoritë e pafundme
Të së zezës kaotike.

Dhe kaluan qysh mbrëmë çaste,
Dhe kaluan qysh mbrëmë orë,
Dhe krahët e agimeve
Fluturuan mbi mua gaztorë,
Ashtu si çastet e jetuara
Mbi bardhësinë e parmakëve zanorë.

Dhe zbrita nëpër shkallë...
Por në këmbëshkallën e fundme
Çelsin që më dhe mbrëmë
E gjeta të shndrruar- gjë e rrallë-
Në një kupë të bardhë, plot
Me verë të gjelbër prej luleje, si lot.

Dhe mbi këmbëshkallën e fundme
U përgjunja
Dhe lotova -
Sepse në këmbëshkallën e fundit,
Si në një libër të mënçur, që flet,
Në fundin e kupës lexova
Mbytjen që më pret!...



Luan STAROVA
(n. 1941)

Când ne era greu în viață
(Kur e kishim rëndë në jetë)



Gëzimei
Când venea ziua neagră-n viață
Când soarta pe drum ne-a țintuit
Când în tăcere vorbeam
Când noul val din depărtări se simțea
Când umbra spaimei ne urmărea
Tu aveai un răspuns.

Începeai să croșetezi o dantelă mare
Pentru masa solemnă a vieții
Știind că nu-ți mai aparține
Dantela devenea manuscrisul vremii noastre
Pentru tot ce zilele trecute ne răpeau
În fața fiecărei curbe ce ducea la prăpastie
Tu prin dantelă poduri de speranță descopereai.

Și când dantela s-a terminat
Cu clipele vremelniciei interzise
Dantela – manuscris al destinului nostru
Dantela – labirint cu ieșire
În visele tale neliniștite
Leagăn al odraslei tale pierdute
Și tot ce-ți rămăsese în viață
Dantela – umbra vieții trecând.

Și când aveai s-o întinzi pe masă
La a cărei serbare mereu cineva
Veșnic avea să lipsească
Chipul tău era acoperit de un zâmbet invizibil
Și pe frunte ți se mișca un nou rid.


Flutura AÇKA

Copilăria

(Fëmijëria)



S-au umplut cu apă de ploaie
şoşonii goi ai copilăriei
uitaţi undeva-ntr-un colţ
al memoriei mele plângăreţe
de supărare că nu i-am scos
de mânii uitate
de alergatul de a nu mai fi copil.



Horia GÂRBEA

(l. 1962)

Dita e punës
(Ziua de lucru)



në mëngjes nga ora katër pa ngrënë
mblidhte princi-poet plehrambledhësit
dhe i pyeste
bre juve thoni se njeriu është dritë
po usta
thoshin ata është
mirë - kërcëllonte princi-poet
më shumë në mllef se në poezinë e vet
mirë marrsh në punë
dhe iknin dhe fshinin ç'të bënin

nga ora tetë thërriste ministrat
këshilltarët besnikë e të pabesë
dhe i pyeste
bre ju e dini ç'ka thënë bodleri
haberin s'e kishin
ka thënë se me ju a në një vend të shkretë
është e njëjta gjë për mua
disa fyheshin thoshin
ta kapnin atë bodlerin
e ta shtronin për therrje të shihnin
por ai ua priste mjaft me llafe
ju thoni se njeriu është dritë
po si jo
qeshnin të gjithë bashkë me barqet
si të mos jetë

i përzente që atje dhe mërzitej
sillte ndonjë këngëtar
i jepte ca kacidhe e urdhëronte
merrja asaj me derrin mistrec
atë me gjuetinë time
pastaj në mbrëmje mblidhte
zonjat e oborrit ca
kurva të paturpshme dhe i pyeste si në polici
ju e dini ç'ka thënë bodleri
ha-ha që nga ta dinë ka thënë se jeni ca kufoma
të shpërbëra
do të enden krimbat mbi ju
pastaj do të bëheni qeliza
pastaj molekula
ehej qeshte ndonjëra
kështu do të ndodhë gjer të bëhem unë kalbësirë
eja ti këtu të shohësh
sa kacidhe vlej dhe në s'të pëlqeftë
të më quash edhe mua molekulë

mjaft me qerratallëqe
kërcente princi-poet
ju thoni se njeriu është dritë
dhe tërë lavirat princërore
thoshin se po është

kurse ai nuk dinte kë të pyeste më
shkonte natën në shpellë
tek një dijetar dhe e nxirrte jashtë për mjekre
se flinte edhe ai si njerëzit dhe e pyeste
nëse dinte ç'pat thënë bodleri
s'e di bir
unë s'e di cili ka qënë ai
kurse princi-poet tërbohej
dhe e kapte për fyti
lëri këto thuaj vetëm kaq
është njeriu dritë
plaku puliste sytë
dhe tirrte zërin në terr
të them të drejtën bir
ca thonë po
ca thonë jo


Ardita JATRU
(n. 1972)

Veni o zi
(Erdhi një ditë)


Veni o zi
Și veni o zi atunci
de ne-au zis-o pe cea mai mare minciună
am mâncat-o cu pâine
şi adormit-am flamânzi.
Am creat şi-un zeu
Iar mama mea dona sânge
trei sute de grame lunar pentru trei mii de leka
şi sărutul ei mirosea a plumb dimineaţa
cu laptele-n geantă.
Tânăra mea mamă, anemică, părea bătrână
tata-n închisoare
fraţii mei, crescuţi prematur.
Apoi veni o altă zi
zeul ni l-am călcat în picioare plini de ură.
Poeţii de curte şi-au ars poeziile.
Apoi am plecat, nevăzând încotro
printre răspântii uimiţi.
Noi, săracii lumii.
Și veni ziua de azi
răsări aceeaşi seminţă veche
deveni copac
deveni pom cu rădăcini puternice.
Dintr-un punct al pământului
urmăresc calea întoarcerii prin cer.
Cu avioane de hârtie îi trimit salutări mamei.



Jamarbër MARKO
(1951-2010)

În camera mea la masa mică
(Në dhomën time tek tavolina e vogël)



Iarăşi aceşti trandafiri
Și iarăşi aceşti trandafiri
Straniu de miraculoşi şi indiferenţi
Precum zilele şi-ntâmplările
Precum oamenii mari şi cerşetorii
Cu mândria gloria şi plictisul
Iarăşi aceşti trandafiri
Și iarăşi aceşti trandafiri
Iarăşi ca întotdeauna
Precum oamenii şi gloriile
Ceea ce n-o poate exprima
Cel ce voieşte totul
Și are totul în sine pentru scurtă vreme

Zgjodhi e shqipëroi Kopi Kyçyku ©
Selecţie şi traducere: A.-Ch. Kuciuk ©