Claudiu Komartin: Poezi/i


Claudiu Komartin (l. 1983, Bukuresht) ka mbaruar gjimnazin dhe ka nisur të lexojë, të shkruajë e të përkthejë. Pa mbushut të njëzetat, ka botuar një vëllim poetik, Mjeshtri i kukullave dhe pagjumësi të tjera (Păpușarul și alte insomnii, Vinea, 2003), pasuar nga Cirku shtëpiak (Circul domestic, Cartea Românească, 2005), Një stinë në Berçeni (Un anotimp în Berceni / lagje e Bukureshtit, Cartier, 2009) dhe kobalt (cobalt, Casa de Editură Max Blecher, 2013). Dy vëllimet e parë janë ribotuar në vitet 2007 dhe 2010 jo ngaqë kanë pasur sukses të jashtëzakonshëm, por ngaqë fillimisht qenë botuar në shumë pak kopje. Në vitin 2012, shtëpia botuese vjeneze Korrespondenzen i botoi antologjinë dygjuhëshe Und wir werden die Maschinen für uns weinen lassen, përkthyer në gjermanisht nga Georg Aescht, ndërsa në vitin 2015 iu botuan vëllimet Vrpce potaman za balu mesa (Treći Trg, Beograd, përkhtim në sërbisht nga Ljubinka Stankov Perinac) dhe Bir Garip Roman (Yitik Ülke Yayınları, Stamboll, përkthyer në turqisht nga Gökçenur Ç.). Nga viti 2009 organizon serinë e takimeve dhe leximeve publike Instituti Bleher (Institutul Blecher), ndërsa nga viti 2010 është kryeredaktor i revistës  „Poesis internațional” dhe i Shtëpisë së Botimeve Max Blecher.  (C. Komartin)

Eshtërza

(Oscioare)          


S’ke asnjë arsye të trembesh, më tha S.-ja, furia e të cilit, e ftohtë, mezi
e përmbajtur, bënte llampat të puliteshin në restorantin e shkretë të katit përdhes
të hotelit.
Ështe i vdekur dhe pikë.
Po, ishte, ishte im atë, por ka vdekur.
E pata pritur këtë prej shumë kohësh, që tani të mund të ndiej ndonjëfare pendese.
Mendo sa i torturuar ka qenë, një njeri i shkëlqyer si ai, mbyllur ashtu në trupin e vet, gjithë këta vite.
S’mund ta humbasim kohën me pendesa. As që do ta vësh re se kur
Ka kaluar koha dhe je bërë ti ky plak i rrjedhur që zvarrit
këmbët slow-motion në korridor.
Gjithë do të pengohesh e do të biesh hundazi para hyrjes.
Sendet dinë më mirë se ne të zhduken. Gërmat – po ashtu,
fjalët.
Veglat muzikore kthehen më në fund në tallash.
Perdet, partiturat, ciflat dhe ashklat prej eshtrash bëhen pluhur i imët, dhe disqet
shndërrohen në një brumë të zi e të djegshëm, dhe sahatet me qyqe gëlltiten në
terr.
Krejt letërsia që ke lexuar dhe që ke dashur të lexosh,
Miliona vëllime nga bibliotekat e botës do të ngucen nesër në një çip
më të vogël se thoi, ndërsa debili kujdestar i stacionit kozmik
ku do të mbahen tërë këto vjetërsira do ta gëlltitë gabimisht njëheresh
me darkën.
Do t’i fryhet barku dhe do të vdesë.
Do të jetë një punë e fëlliqur.
Dhe të qeshurat do të ndalen, sepse do të marrin fund shakatë dhe askujt s’do
t’ia ketë ënda ta çojë kohën me ironira. Disa qenër të egër e të sëmurë
do të brejnë eshtërzat vezulluese të Woody Allen-it.
Çfarëdoqoftë, s’ke asnjë arsye të trembesh.



të zgjohesh e të shohësh

(să te trezești și să vezi)


krejt koreografia pa të sharë
baleti mekanik i stjuardesave
furkulicë plastike pirun thikë plastike
kuti sheqeri filxhan jetë plastike
rëgjim i përbuzshëm
po s’e pate mendjen mund të sosësh çdo çast
me kockat e duarve të ndokujt në supë
po s’e pate mendjen, furra ku digjen mbetjet mund të hapet
për të të dëshmuar edhe një herë
se s’vlen as sa një qelizë e ngrirë as sa një rrudhë
trëndafili madhështor do të shndërrohet
në një zgavër të pistë
për njeriun e portokalltë që na përndjek sot më keq
se freddy krueger dhe norman bates sëbashku

duhet të zgjohesh e të shohësh
përmes avullit të kafesë gjërat duken më të afërta
më familjare
e megjithatë instinkti prej grabitqari është
ende aty dhe pret vetëm
një shkëndijë (sill ndërmend furrën e mbeturinave
mendo se një ditë...)

mes emotikonesh e yjesh duart tona prekin
sende të vogla të shpërbëra
foletë e bimëve
ambulancat e drejtuara nga kaskadorë në pension
bukëpeshku që ra si dëborë gjithë beharin
dyert militante
ajri i fyer:


një paqe e arritur me kaq urrejtje në sy