Gianina Cărbunariu: Mihaela, tigresha e qytetit tonë (Mihaela, tigrul din orașul nostru)

- A Mockumentary Play - Gianina Cărbunariu, 2012


Gianina Cărbunariu (Xhanína Kërbunaríu), lindur më 9 gusht 1977, regjizore dramaturge, doktore e shkencave dramaturgjike, ka mbaruar Fakultetin e Regjisë së Teatrit në Universitetin e Bukureshtit. Nga pjesët e freskëta që i janë vënë në skenë: Njerëz të zakonshëm, Solitaritet, Për shitjeTigresha Sibiane, X mm nga Y km, Sold Out etj. Ka marrë pjesë në shumë festivale ndërkombëtare, si në Avinjon, Vjenë, Monreal, Berlin, Mynih, Londër, Budapest, Stokholm, Moskë etj, ku pjesët e saj janë përzgjedhur dhe luajtur me sukses. Tekstet e Gianina Cărbunariu-t nisen nga tema bashkëkohore, ose ngrenë çështje të historisë së sotme. Dokumentimi i temeva përmes intervistave apo hulumtimeve në arkiva shoqërohet nga improvizime të aktorëve. Ngjarjet janë fiktive, por përfshijnë heraherës elemente nga realiteti (copëza bisedash të mirëfillta, fotografi dokumentesh, sende etj).


PERSONAZHE

Prolog: Dokumentaristët (regjisorë filmash dokumentarë) – numuri i tyre është i njëjtë me numurin e aktorëve të shfaqjes. Gjatë premierës shfaqja pati 3 aktorë që luajtën secili disa role.

SKENA 1: SHOFERI I TAKSISË

SKENA 2: I PASTREHU 1, I PASTREHU 2 (HOMELESS 1, 2)

SKENA 3: TURIST JAPONEZ, TURIST FRANCEZ, PËRKTHYES

SKENA 4: Përfaqësues të Popullatës së PËLLUMBAVE, SORRAVE dhe HARABELAVE

SKENA 5: PENSIONISTI, DOKUMENTARISTI

SKENA 6: PRONARI I VETURËS, VETURA E PRONARIT

SKENA 7: DOKTORESHA

SKENA 8: DREJTORESHA E FILIALIT TË BANKËS DHE NËPUNËSI

SKENA 9: KAFSHË 1, KAFSHË 2, KAFSHË 3

Personazhet kafshë / zogj nuk duhen interpretuar në asnjë mënyrë si kafshë / zogj. Këto personazhe (kafshë, zogj, vetura) lidhen me disa kategori të caktuara shoqërore (disa syresh të pafavorizuara, të tjerat – të privilegjuara), me etni të caktuara, shumicë, apo pakica, me disa tipologji të caktuara të shoqërisë.


Prolog

DOKUMENTARISTI 1:
Mirëmbrëma! Mirë se erdhët në shfaqjen tonë.
Ngjarja që do të paraqitim bën fjalë për një tigreshë siberiane të lindur në një qytet të bukur, me madhësi mesatare, të Evropës. Dy vjet më parë, tigresha Mihaela u arratis nga Kopështi Zoologjik i qytetit tonë dhe u end e lirë për gati pesë orë, derisa autoritetet i ranë pas gjurmëve.

DOKUMENTARISTI 2:
Duke dashur të kuptojmë rrethanat në të cilat ndodhi diçka e tillë, u munduam të dokumentonim çdo hap të tigreshës, qysh nga çasti kur braktisi kafazin. Kemi përdorur më së shumti intervista të realizuara prej nesh, por ekziston edhe një material, të cilin e kemi rimarrë nga arkivi i një televizioni lokal.

DOKUMENTARISTI 3:
Do të shihni, pra, një shfaqje dokumentare, një shfaqje të ndërtuar prej intervistash me shumë nga ata që ndërvepruan me Mihaelën dhe që ishin dakort të ndanin me ne përvojën e tyre. I falenderojmë të gjithë për mirësinë dhe i sigurojmë se jemi përpjekur t’u qëndrojmë sa më besnikë dëshmive.

SKENA 1: Intervistë me Shoferin e Taksisë


Pra, si ndodhi...? Unë ju them si ndodhi. Do ketë qënë ora 9. Nëntë e dhjetë. E shumta e 20. Çova një grup turistësh në Kopështin Zoologjik. Me të dalë turistët nga taksia, tashmë u gjenda me... si t’ju them, as që e pashë kur hipi në sedilen e pasme. E kur hyn klienti në makinë, s’mund të thuash ncuk. Çdo klient është klient. Po si, shikon njeri sot si e ka fytyrën? Klient të jetë, pare të ketë. Ma mori mendja se donte ta çoja në qendër. „T’ju le te pedonalja?” Ma mori mendja se ishte dakort. Ç’është e vërteta, më tepër unë fola gjatë rrugës. S’e di tani... një muhabet, një tjetër. A, e di, e di. Për qytetin. Për sa bukur është tek ne. Sidomos qendra. Krejt e rregulluar. Kemi një qytet shumë të bukur, shumë të qetë, kurse njerëzit janë mikpritës dhe puntorë. Kemi një qytet... si t’ju them... tamam siç duhet të jetë një qytet evropian që e çmon veten. Një bukuri më vete, është krenaria jonë, e të gjithëve. Sigurisht, ka edhe pjesë... më pak të pëlqyeshme, si të thuash. Po këto zgjidhen, s’mund t’i zgjidhësh të gjitha njëheresh. Ama janë probleme të vogla, kurrgjë me rëndësi. Si puna e kësaj me... po s’e ka fajin qyteti, janë probleme që vijnë njëfarësoj nga jashtë. Po sigurisht. Nga Jugu. Se nga Jugu vijnë të gjitha hallet tani. Këta janë sjellë që andej, nga Jugu. Është plot me këta të Jugut tani. Vijnë, u ëmbëlsohet qyteti dhe, për fat të keq, rrinë. Janë të zhurmshëm, të dhunshëm, s’ke për t’u marrë vesh ndonjëherë me ta. Ia tregova tek ecnim: „Shikoji!”. Ja si rrinë në grupe, sidomos pranë parqeve, tërë ditën e ditës. Natën... ç’të thuash, as që mund të kalosh andej. Domethënë: mund të kalosh, ama merre vetë parasysh rrezikun. I sollën këtu njëherësh me atë samitin, bënë pastrim në kryeqytet, që të duket se është qytet evropian, i ngarkuan në makina dhe i shkarkuan këtu. Thosh dynjaja se kushtonte më shumë po t’i kishin vrarë. S’e di, po një zgjidhje mund të gjendet, gjithsesi. T’u bëjnë një vathë diku në dalje të qytetit. Për shembull. Nuk di të kenë kafshuar njeri, domethënë unë s’njoh personalisht ndokënd që ta ketë kafshuar ndonjë kafshë nga këto... Ama, për të kafshuar, me siguri kanë kafshuar. Po... pakashumë për këto folëm. Dëgjonte, dukej kurreshtare, ndonëse shihte gjithë kohën nga dritarja. Si ndonjë turist. Admironte. Unë besoj se i pëlqenin ato që shihte. Arritëm tek pedonalja dhe i them: „Po ju le këtu”. Hapi derën dhe bëri të dilte. I them: „Zonjë, kushton 15 lei (3 euro) rruga, s’është falas, ç’domethënë kjo?” Më këqyri e habitur. Them „ja, që të merremi vesh me njerëzillëk, bëjmë kështu: fshima xhamin e përparmë, fshimi pasqyrat dhe jemi në rregull. Falas nuk është e mundur, në këtë qytet gjithë dynjaja punon”. Ma fshiu xhamin e përparmë, m’i fshiu pasqyrat... dhe llampat. Me gëzofin e vet. Ishte mbështjellë me të, kishte një gëzof të madh kështu... Të bukur. Pastaj ia mori me shpejtësi nëpër pedonale. Pastaj unë pashë punën time, më mori një grup tjetër turistësh. Vallë të ketë qënë ora 9. 40? Diçka e tillë. (Heshtje) Shpresoj se dhashë përgjigjet e sakta.