Wisława Szymborska: “nuk e dinë ç'barrë mbajnë në duart bosh...”

Përpara një gote vere


Me një vështrim, ai më fali bukuri
dhe sakaq e bëra timen.
E lume, gëlltita një yll.

Veten përfytyrova
të ngjashme me shëmbëlltyrën time
në sytë e tij. Vallëzoj, vallëzoj
nën valëvitje flatrash të befta.

Tryeza është tryezë,
vera, verë në gotën
që është veç gotë
e rri shtatdrejt mbi tryezë.
Kurse unë jam
 përfytyrim,
sa s’ta merr mendja,
përfytyrim
gjer në palcë.


I flas për gjithë ç'i ka ënda:
për milingonat n’agoni dashurie
nën yjësinë e luleshurdhës.
I betohem që një trëndafil i bardhë,
kur spërkatet me verë, këndon.

Unë zë e qesh, përkul kokën
me kujdes,
si për të kontrolluar një shpikje.
Dhe vallëzoj, vallëzoj
nën lëkurën e mahnitur,
në përqafjen që më lind.

Eva nga brinja, Venusi nga shkuma e detit,
Minerva nga koka e Jupiterit –
ishin më të vërteta se unë.

Kur ai s’më vështron
kërkoj shëmbëllimin tim
në mur. Dhe shoh veç
një gozhdë,
pa tablo.

Falënderim


U detyrohem shumë
atyre që nuk dua.
Lehtësimin me të cilin pranoj
që të rrinë më pranë një tjetri.

Gëzimin që s’jam unë
ujku i qingjave të tyre.

Ndihem në paqe me ta
dhe e lirë,
e këtë dashuria nuk mund ta japë,
as ta marrë.

Nuk i pres
sa te dera – te dritarja
E durueshme
thuajse si një orë diellore,
e kuptoj
atë çka dashuria nuk kupton,
fal
atë çka dashuria s’do ta falte kurrë.

Prej një takimi te një pusullë
s’kalon një përjetësi,
veç ca ditë a javë.

Udhëtimet me ta shkojnë përherë mirë,
Koncertet dëgjohen gjer në fund,
Katedralet vizitohen,
Peisazhet e kulluara.

Dhe kur na ndajnë
shtatë male e lumenj,
janë veç male e lumenj
që gjenden në çdo atlas.

Falë tyre
jetoj në tre dimensione,
në një hapësire jolirike dhe joretorike,
me një horizont të lëvizshëm, ndaj të vërtetë.

Ata vetë nuk e dinë
ç'barrë mbajnë në duart bosh.

“borxh asgjë s'u kam”
- do të thosh dashuria
për këtë çështje të hapur. 
Shqipëroi Aida Baro