Fjala e mbajtur nga shkrimtari Arian Leka me
rastin e marrjes së Çmimit "Skeptri Letrar", Shkup, qershor 2019
Atëherë kur, sipas babait,
kisha arritur moshën e duhur për të mbajtur në kyçin e dorës një orë të gjallë - siç babai quante vetëm orët
me kurdisje - ai më dhuroi një Zeppelin.
Ishte mekanike. Nga ato që, për t’i
dalluar nga orët vetëkurdisëse apo elektronike, i quajmë sahatë. Kishte një fushë me ngjyrë argjendi. Numra të dukshëm, ku 12
dhe 6 vërtet mungonte, por data dallohej mirë. Thua se e vetmja gjë e rëndësishme brenda asaj hapësire të
përsosur rrethore ishte data.
Nuk e bleu. Thjesht e hoqi nga
kyçi i dorës së tij dhe ma dha. E vendosa në pulsin tim.
Prej vitesh jam përpjekur të
kuptoj domethënien e atyre pak fjalëve që tha, në çastin kur orën
e tij e la në dorën time. Foli me zë aq të ulët, sa duhet t’i merrja vetë me
mend se për çfarë bëhej fjalë:
- Si Zeppelin!
Kaq!
- Si jeton Zeppelini? pyeta, sikur
Zeppelini të mos ishte një orë dore me akrepa, por ndonjë pelikan me krahë të rëndë metali.
Babai më vështroi, por nuk
foli. Çfarë kishte për të më dhënë ma
kishte dhënë. Dhe çfarë kishte për të më thënë ma kishte thënë. Siç dinte ai. Pa
shumë fjalë.