Bogdan Munteanu, lindur më 28 prill 1979 në Arad të
Rumanisë, jeton në Timishoara, autor i tre vëllimeve me tregime (Vals mbi
fije merimangash, 2010; Mirë se të humba, Incognito!, 2011 dhe Harrove
të qeshësh, 2016).
Rri si hajvan para shtëpisë
së Xhixhit, mbështjellë me pallton e tij të re. Është dhjetor, ftohtë, fryn
era.
Tmerr fare.
Xhixhi po vdes dhe unë
duhet të gjej një mijë lei*.
Si dreqin t’ia prish
qejfin? Po vdes! Dhe s’i kam ato të holla, nga t’i nxjerr kur s’i kam? Flas
edhe me vete në rrugë. Mjaft, qepe, qetësohu!
Nuk shkon. Dua t’ia dal
mbanë, ta heq nga mendja këtë vizitë të çmendur, të bërtas, t’i ulërij dikujt.
I telefonoj sime shoqeje. Telefoni, Laura, kështu. Ah, ia qif...! S’paskam
kredi! S’kam punë, s’kam asgjë. Vetëm borxhe, kaq. Mor, Xhixhi, mor, ç’po më bën
ti mua?
E njoh Xhixhin që kur isha
një pëllëmbë. Banonte në pallatin B11, ndërsa unë sapo isha shpërngulur në B12.
Plot dy javë ndenja mbyllur në shtëpi derisa mora guximin të dal. E kisha parë
përditë Xhixhin nga dritarja, ishte më i madh e më i shëndoshë se bashkëmoshatarët
dhe i rrihte të gjithë, po të mos i vinte për mbarë ndonjë gjë. Një ditë e mora
zemrën ndër dhëmbë, si i thonë, dhe dola në rrugicë. Asnjë s’ma vari, me përjashtim
të bullafiqit. Erdhi si plumbi tek unë. Dridhesha, nuk dija si qe puna. I pëlqeja,
i kisha hyrë në zemër, ashtu papritmas, apo vetëm qe kurreshtar? Ky osh’
pallati im, hungëroi dhe më shtyu me gish në bark. Ti ç’kërkon këtu? Belbëzova
se sapo jam vendosur aty dhe s’kisha ku të dilja. Nuk i erdhi për mbarë. Më vështroi
vëngër, m’u avit dhe më gromësiu në fytyrë. Kjo më shpëtoi! Kisha marrë pjesë në
qindra gara gromësimash me çetën e dikurshme të shokëve, para se të vija në
qytet, dhe mund të gromësija në çdo lloj mënyre e në çdo kohë. U tërhoqa një
hap mbrapa, thitha ajër mirë dhe lëshova më të përbindshmen gromësimë të jetës
sime, me të cilën i magjepsa Xhixhin dhe të tjerët. Në fillim u ngurosën, sikur
të kishin dëgjuar ndonjë dinozaur. Pastaj ia plasën së qeshurës sa iu shtrembëruan
këmbët. Bëj edhe një herë, edhe një herë, e edhe një herë – më mbajtën ashtu
nuk di sa kohë, gajaseshin së qeshuri pas çdo gromësime dhe më luteshin edhe një,
edhe një, e fundit! Nuk më nxinin lëkurët nga gëzimi! Xhixhi më mori menjëherë
nën flatrat e tij mbrojtëse. Kush krruhej me mua, krruhej me Xhixhin. Duhej vetëm
të gromësija kur i tekej dhe kish qejf ai. Një ujdi që më vinte mrekullisht për
mbarë. Futboll, cingla, zara, të fshehta të vogla, bixhoz, pastaj pije, femra,
sërish të fshehta, më të mëdha – një miqësi që s’kish si prishej.