Spaletat e gjeneralit
Inxhinierët kinezë, që ecnin njëri pas tjetrit, u futën te hotel-turizmi në qendër të qytetit. Era dukej sikur i tundte shtëpitë siç i lëkundin në mënyrë të kobshme tërmetet.
- Tani ulen e hanë pilaf me shkopinj! – tha Mevlani.
- E...he! – ia bëri Mexhiti, pa guxuar të thoshte asnjë fjalë komentuese. Ai e dinte
që dhe në gjumë të fliste përçart, fjalët e tij i merrte vesh dhe dreqi me të birin në cep të globit po të ishin.
Mexhit Muxhani hynte në takëmin e njerëzve që zoti u jep fatin e mençurisë dhe për çdo gjë tjetër i lë në mëshirë të vullnetit, karakterit, fatit a urrejtjes. Njerëz të tillë një fije peri i ndan nga lavdia e poshtërimi, më tepër prej atij shpirtëror.
- Këta kinezët s`na ngjisin fare! – i tha Mevlani me një ton urdhërues që
bashkëbiseduesi ta përsëriste dëshirën e tij: - Hiç fare!
Shiu binte me shtamba. Si vetëtimë verbuese ishte vështrimi i tij mbi fytyrën gjithë rrudha të Mevlanit i cili, nën një melodi të brendshme valsi, rrotullonte gotën e konjakut. Mexhiti la qindarkat në pëllëmbë kamerierit, i tundi lehtë dorën njeriut që kishte në tavolinë dhe iku.
- Ku vete? – foli i çuditur Mevlani, apo ke takim me ndonjë vejushë?!