Në zgripcën e
thepisur të këtij kaosi mendor, moral dhe fizik që ka përfshirë mbarë botën,
nuk mundet të anashkalojmë situatën e vështirë në të cilën jemi përfshirë të
gjithë këto kohë pandemike.
«Epistolari
i Zaratës» me autor Luan Rama, më erdhi si melhem, si kura e duhur për të
ngritur sërish në këmbë moralin e njeriut të ngujuar këto ditë. Jo vetëm në
këtë aspekt. Ndër faqet e librit gjeta si lexues forcën reale të cilën vetëm
vepra solide mund ta përqafojë me një dinamikë të brendshme në këto rrethana të
absurdit në jetët tona.
Pra,
kura ishte e dyfishtë, si njeri dhe lexues.
Gjuha e personazhit si forcë motorike e
romanit
Ka një veçori në ligjërimin dramatik
kryesisht në letërsinë e Ballkanit. Ligjërim i cili natyrshëm bën pjesë edhe te
shqipja e lëvruar. Është një koncept burimor i trashëguar qysh prej antikitetit
me «dithirambin» e njohur.
Kjo formë emotive ligjërimi në vijën e
parë, narrativë e gjuhës së personazhit udhërrëfyes, ngelet një nga pikat më
delikate në subjektin e një vepre letrare. Sepse një roman udhëhiqet nga
subjekti.
Por çfarë ndodh me «Epistolarin e
Zaratës»? Mendoj se kjo është gjetja e parë e këtij libri çka përbën një risi
në fushën e romanit.
“… Një
shkrepëtimë rrufeje e prishi gjumin tim dhe unë erdha në vete si dikush që e
kanë zgjuar me dhunë. Ashtu në këmbë, u ktheva dhe pashë rreth meje duke
vështruar gjatë për të parë vendin se ku më kishin sjellë. Në të vërtetë
gjendesha në skajet e një lugine me një humnerë të dhimbshme ku bashkoheshin
vajtime të pafundta…" Dante, Ferri, kënga
IV.