I njohur shumë më tepër si analist e gazetar, autor i librit „Të gjitha rrugët fundojnë në varreza” (Sh. B. Marin Barleti, Tiranë, 1995), Lorenc Vangjeli (l. 1969) është talent sipëror në prozë. Përmes botimit të kësaj novele, që do të pasohet nga të tjera, Revista Haemus synon të verë në vend tekst pas teksti një padrejtësi ende të pashpjegueshme dhe t’i rifalë vëmendjes së kritikës dhe lexuesit të zgjedhur një autor të paktën befasues. [Haemus]
Mos u mërzit, shpirt, arritëm. Edhe pak, edhe pak. Unë banoj këtu pranë. Do të kthehemi majtas e pastaj do të zbresim ca shkallë, pastaj ca shkallë të tjera, e së fundi do të vazhdojmë të zbresim shkallë. Por ti nuk duhet të mërzitesh. E di që ke ftohtë dhe të tremb errësira, por duro edhe pak. Ke duruar muaj të tërë pa ke nxjerrë kokën nga këmbët e sat ëme. Nuk është mirë të ankohesh nga uria, sepse, edhe po të vajti mendja tek tryeza, nuk mund ta çosh gojën atje. Ti duhet të mësosh të jetosh vetëm me ajër, madje më saktë, me kujtimin e ajrit që ke thithur dikur. E mban mend? Njëherë mbusheshin mushkëritë, njëherë zbrazeshin e kështu vazhdimisht, pambarim, deri në mbarimin tonë, mbushnim zbrazëtinë e ditnetëve. Ja pra, edhe ca shkallë dhe mbërritëm. Kam ëndërruar shumë gjatë për një mik. S’mbahet mend kur kam fjalosur për herë të fundit. Dhoma ime është e vogël, mure betoni të zhgarravitur, një shtrat i drunjtë dhe një çati që pikon edhe kur nuk bie shi. Askush nuk vjen tek unë, madje as zhurmat që bujtin papritur nga përtejbota, nuk janë zhurma, por heshtje. Heshtja pikëzohet nga tavani, pastaj bie mbi qafën time, pastaj më rrëshket nëpër gjoks, pastaj unë vazhdimisht ngjethem nga të ftohtit, ndonëse e di mirë që kurrë nuk mund të ngrohem. Dhe lekura ime e çjerrë nga heshtja më gjakosej, dhe gjaku dukej që ishte tharë, dhe ndonëse i tharë ai vizatonte mbi gjoks tatuazhe të çuditshme, dhe tatuazhet dukeshin si mesazhe të përtejbotës, dhe përtejbota nuk çuditej nga asnjë mesazh.