Kur rashë ndesh për herë të parë me “Ndërhyrjet e zotit Shyti” (Dudaj, 2016) të Ardian Vehbiut, ndërsolla në mendje gjithë shqiptarët që kisha njohur me të njëjtin mbiemër. Madje jo vetëm shqiptarët, por edhe disa grekë me grepin -s në fund, Siutis. Gati vetvetiu, m’u përhi aktori Ilia Shyti. Nuk e di përse në imagjinatën time Ilia Shyti mbante gjithmonë një pardesy të gjatë gri në vjeshtë e një pallto të gjatë të zezë në dimër, me kravatën vishnje të errët, që s’e ndante asnjëherë. Ndoshta ngaqë kravata e asaj kohe ndryshonte nga kjo e sotmja, kishte më tepër identitet e sharm, pasi burrat e asaj kohe i kushtonin rëndësi të veçantë ceremonisë së nxjerrjes së saj nga dollapi ose sirtari, vendosjes së saj rreth qafës me sytë ngulimthi në pasqyrë dhe lidhjes së nyjës. Disi kështu e përfytyrova zotin Shyti të Vehbiut, veçse me flokë jo kaq të bardha, me fytyrë më të mprehtë, paksa melankolik dhe në moshë më të ndërmjetme. Pasi Vehbiu ngjan sikur enkas e ka vendosur personazhin e vet mes brezave, si një projekt intergenerational ose ndërbrezash. Z. Shyti ngjason me atë nyjën e kravatës më sipër, që lidh qafën me trupin, që mbush ullukun që ndodhet poshtë qafës, në rrëzë të saj, duke i dhënë vetësiguri, një lloj delikatese, gjestikulacion e duke shërbyer në të njëjtën kohë si litar nyjash mendimi, përsiatjeje, ligjërimi dhe arsyetimi.
