Pavarësisht se rrëfimtari e
deklaron që në fillim se romani nuk do të jetë narrativë e një aventure, por
aventurë narrative, lexuesi mezi pret të mësojë se ç’i ndodh atij tipit rreth
të tridhjetave, që zbret shkallët e stacionit të metrosë së New York-ut, tek
kryqëzimi i avenysë së 7-të dhe rrugës 40 në Manhattan, por që i zhytur në
leximin e gazetës nuk ia vë veshin njoftimit për aksidentin e ndodhur diku në
Brooklyn.[1].
Lexuesi i romanit “Bolero”
të Ardian Vehbiut (Dudaj, 2015), nuk e di se po fillon një aventurë të re në
krahët e tekstit, një udhëtim sa të njohur aq edhe ekzotik, sa emocionues aq
edhe racional, ku harta nuk është e dhënë një herë e përgjithmonë, por që
vizatohet rishtas me shenja të ndryshme, herë familjare e herë misterioze, ku
dypërmasiteti klasik ia lë vendin hartës 3D, me tinguj, imazhe, refleksione,
referime, përshoqërime, vegime. I flakur në tunelin hapësinor e kohor të
narrativës, lexuesi ka mundësinë të eksplorojë universe të panjohura më parë,
ose t’i shikojë me sy tjetër, edhe pse gjendet, së bashku me personazhin
kryesor, brenda metrosë së New York-ut.
Ka shumë
muzikë në roman. E jo vetëm tek titulli i
huazuar nga vepra e njohur e Ravelit[2]. Muzikën e dëgjon dhe e ndjen
gjatë gjithë leximit; rrjedh natyrshëm jo vetëm nga struktura e gjuha e
romanit, me variacionet e veta që prekin si ritmin ashtu edhe melodinë, por
edhe në referimet tekstuale ndaj muzikës klasike e moderne. Kështu, muzika
shfaqet fillimisht në trajtën e metaforës, për të shpjeguar konceptin e lakut
kohor, si ajo gjilpëra e gramafonit që jep vetëm një segment muzikor, sepse ka
ngecur në një brazdë të gërvishtur të diskut prej vinili[3].