Në kopshtin e Vilës Mbretërore,
kryqi Vjollcë Ndërkombëtar do të organizonte gjuetinë e madhe të vezës për
fëmijët nën 12 vjeç. Bileta 20 mijë lireta.
Vezët fshiheshin nën disa
grumbuj fieresh, pastaj jepej sinjali i nisjes dhe të gjitha vezët që arrinte
të gjente një fëmijë, ishin të tijat. Vezë me përmasa dhe lloje nga më të
ndryshmet. Prej çokollate, prej metali, prej kartoni. Kishte dhe nga ato me lodra shumë të bukura brenda.
Xhilda Sozo, kameriere me orë,
dëgjoi të flitej për këtë gjueti në shtëpinë Zernota ku punonte. Zonja Zernota
do t’i çonte të katër fëmijët e saj atje. Që të gjithë bashkë kushtonin 80 mijë
lireta.
Xhilda Sozo, 25 vjeç, as e
bukur, as e shëmtuar, e vogël, e imët, fytyrëmprehtë, plot vullnet, por edhe me
dëshira të ndrydhura – dhe me një vajzë 4-vjeçare, një krijesë e hijshme pa
mbiemër atëror, eh – mendoi që ta çonte dhe ajo vajzën e saj atje.
Ditën e gjuetisë, e veshi
Antonelën e saj me mantelin e ri dhe kapelën e kashtës, që e bënin të dukej
njësoj si vajzat e zotërinjve.
Ndërsa Xhilda nuk mund t’i
ngjante një zonje: rrobat i kishte tepër të vjetra. Por i lindi ideja për diçka
tjetër; gjeti një lloj skufjeje, u rregullua pak a shumë si infermiere dhe po
të mos e shihje me vëmendje, fare mirë mund ta merrje për një dado moderne, nga
ato që kanë diplomën e Gjenevës ose të Noshatelit.