Vasile Andru: Monsinjori Vladimir Gjika niset të konvertojë Leninin (Monseniorul Vladimir Ghika merge să-l convertească pe Lenin)


Në qershor 1923, Monsinjori Vladimir Gjika niset drejt lokalitetit Gorkie Selo, që të takonte Leninin, me bindjen se do ta konvertonte. Monsinjori po shkonte të ndryshonte rrjedhën e historisë. Ishte i sigurtë se do ta shndërronte trupvoglin e sëmurë të Kremlinit. Kishte marrë vesh për sëmundjen e Leninit. Kish besim tek sëmundja. E fshehta e disa konvertimeve mbresëlënëse ishte t’i kapje njerëzit kur ndodheshin në gjendje të vështirë. Kështu kish konvertuar ai katër mbretër.
Lenini, ateist i madh, ishte i sëmurë rëndë: pas goditjes së dytë cerebrale, i paralizuar. I mbikëqyrur me ngrohtësi e vëmendje nga Nadjezhda Krupskaja. Monsinjori beson se do të kryejë një konvertim historik: Do ta zbresë Frymën e Shenjtë mbi tullën prej kallmuku të Leninit. Sigurisht, Lenini nuk ishte qindpërqind kallmuk. Kishte një përbërje të veçantë. Një çerek rus, një çerek hebre, një çerek gjerman, një çerek kallmuk. Monsinjori shfrytëzonte gjendjen e rëndë të pacientit, por kishte edhe një forcë ndikuese të padukshme, hipnotizuese, dhe krejt tjetër do të ishte fati i botës i krijuar nga satrapi gjenial.

Monsinjori hyri në Rusi. Ia doli mbanë të kalonte nëpër doganat e tmerrshme, kishte dokumente me firma e vula të rëndësishme. Për më tepër qëllimi i udhëtimit që i shtangte doganierët: Po shkon të takojë Leninin! Ka autorizim zyrtar nga Shteti i Vatikanit që ta takojë Leninin!
Por në qytetin e parë pranë kufirit, e bllokojnë, e çojnë në një han me roje dhe i thonë: Do të dërgojnë njoftim në Gorkie Selo që ta pyesin Leninin nëse mund ta presë. Monsinjori nuk alarmohet, madje e quan diçka të natyrshme, ky është vullneti i Zotit. Pret lajme nga Lenini.
Për Leninin kujdeseshin nga afër në vilën e tij. Një komision mjekësh vendosi të ruhej nga çdo emocion, nga çdo turbullim ndjesor, pra nuk ka të drejtë të marrë në telefon, të shkruajë letra, të shkruajë ditar – shkrimi shkakton emocione. Sidoqoftë, Lenini është tepër i madh për t’i vënë fre, është kolos, është mesianik (ateist, natyrisht). Kështuqë shkruan në gjunjë një artikull politik, mban shënime, shkruan faqe-testamente lidhur me të ardhmen e Rusisë. Shkruan edhe dy letra. Njërën për Trockin e tjetrën për Monsinjorin Gjika. Stalini i kap këto letra, ose më saktë i merr si llokum: sekretarja e Leninit është një dhelpër, një ndyrësirë e kuqe, dhe i kalon nga një kopje të gjithçkaje që shkruan Lenini. Ia dorëzon edhe Testamentin Politik të Leninit, ku ky i porosiste shokët e vet që ta largonin Stalinin nga trashëgimia leniniste, sepse është brutal e dhespot. Sekretarja e Leninit i jep Stalinit edhe një kopje të letrave drejtuar Monsinjorit dhe Trockit.
Stalini shfryn nga mllefi. Por hesht, luan me shkathtësi. Hiqet si njerëzor e i bindur. Nuk do të grindet me Leninin, sepse ka nevojë për mitin e këtij të fundit: mitizimi i Leninit do t’i sigurojë zënien e vendit. Por turfullon nga inati. Nuk çan kokën për letrën drejtuar Monsinjorit, prift që mund ta flakë jashtë. Por Trocki! Armiku i madh, rivali i madh!
Monsinjori Vladimir Gjika pret përgjigjen e Leninit. Kaluan dy muaj. Të gjithë e lenë të qetë, u bë i shtëpisë. E thërresin Xha Vollodja. Vladimir Gjika mëson rusisht, ka kujtesë të mahnitshme, i kap gjërat shpejt. Shkon në shkollën më të afërt dhe i çudit të gjithë me shpejtësinë me të cilën mëson gjuhën ruse. Thotë me vete: Kjo do të më sjellë dobi në takimin me Leninin! Kur u takua me perandorin e Japonisë, Monsinjori e la pa mend Hirohiton me ca fjali në japonisht! Pikësynimi psikologjik i misionarit: të flasë gjuhën e vendit.
Vjen vjeshta. Është nëntor. Shira të mërzitshëm. Është nëntor. Nis të bjerë dëborë. Befas një postë sjell lajmin e mrekullueshëm: Lenini e pranon, do ta presë.
Monsinjori puth letrën me vulën e Leninit, e fut në rraso, por le një cep të duket. Hip në një trojkë që tërhiqet nga katër kuaj dhe niset për rrugë të gjatë.
Trojka përparon me vështirësi, dëbora bllokon rrugën, Monsinjori mbetet sërish në një han të mbuluar nga bora, në Ukrainë. Në fillim të janarit 1924 vazhdon me zor edhe ca kilometra me nga një trojkë të paguar shumë shtrenjtë. Pastaj stuhia e bllokon sërish në një stacion. Ka ethe dhe lutet deri në orët e vona të natës. O Zot, ndale tufanin! Ai po shkon të ndryshojë rrjedhën e historisë, të konvertojë Leninin. Monsinjori e ka këtë fuqi, besim apo hipnozë, ai ka konvertuar, siç e thamë më lart, katër mbretër. Ka fuqi mbi njerëzit, por jo edhe mbi borën. O Zot, ndale stuhinë tani!
Më 21 janar bie si rrufé lajmi se Lenini ka vdekur. Nuk i kishte mbushur ende 54 vjet jetë. Monsinjori qan. Hanxhiu, muzhikët e hanit, e shohin me përvujtni priftin 1,85 metra të gjatë, i cili qan kur merr vesh vdekjen e Leninit. Muzhikët i falen. Ata nuk e dinë që Monsinjori Gjika qan se nuk ka më mundësi ta ndryshojë kahun e historisë. Qan për malin me viktima që do të bëjë komunizmi. Qan për martirizimin e perandorisë dhe të atij vetë. Muzhikët e hanit ia puthin dorën, duke kujtuar se është prift i përkushtuar. Një mësim i fatit.
Monsinjori kthehet nga rruga. Pas një muaji, mbërrin në Bukuresht.

Në janar 1950, Monsinjori Gjika nuk pranon ta shoqërojë mbretin Mihai I në mërgim dhe qëndron në Bukureshtin e kampeve të përqëndrimit, duke synuar shpëtimin, jo martirizimin. E arrestojnë dhe e burgosin në Zhilava, e torturojnë. Vdes në burg më 1954, në moshën 84 vjeçare.