Pa flokë. Fytyrë pa rruar për pak javë. Idhull i vajzave të dikurshme. Një çast mendoj nëse do t’u kish pëlqyer kështu. Zhbindem që nuk është ai. Nuk mund ta besoj shterrësinë e shprehësisë, të paktën te sytë e njerëzve të tillë jo. Skena u beson prapë. Më shumë se çdokujt tjetër, dhe pse mund të duken ca të harruar në arenë. Një skeptik me zor e kap këtë. Vetë ata e dinë. Përvijim episodi largohet nga një e çarë plastmasi. Ndoshta perdja e skenës. Pjesë e luajtur natyrshëm. Pa një të metë. Gjeniale! Gati harroj të qesh me këtë të fundit. Kamerieri mes tavolinave, tabaka në duar, në kostumin e bardhë e zi, fjongo të kuqe, flokë xhelatinë shkëlqyer: “Ma ndërro tavllën” - një zë. Ai i gatshëm.
Përplasje minutash. Ajrftohtë kondensuar në plastmasët e lokalit. Tavolina, karrige, njerëz arti, tymra bisedash të kondensuara në koren e trurit. Diku zien një vullkan që nuk do të shpërthejë kurrë. Llavëbrenda: zonjusha-zonjëza.
Kollitem. Gripi ende s’ka kaluar. Por s’ka të bëjë me të ftohtin, as me atë tjetrin. Duhet t’i ketë kaluar të paktën tre semaforë. Heshtja dhe mendimi më kanë futur në dhëmbët e tyre dhe po më mbllaçisin. Më dhembin kockat
- Do të prishet më keq koha, flas. Shohin me habi. -Po më dhembin këmbët. I kam barometra të gjallë.
“- Po prit të kalojë ky shi të paktën”, - një zë.
“- Do të ketë prapë rebelime moti.”
Nuk ma vënë veshin, vazhdojnë bisedën. Ngurroj: “Ç’dua këtu?”
Largohem nga hyrja në formën e derës, jo nga dalja në formën e perdes së skenës. Nuk kthej kokë prapa. Përballë reklama e një drame që nuk ia lexoj titullin. Ndoshta po flisnin për atë. S’ua kisha vënë veshin fjalëve të tyre. Ky qe tolerim i madh. Aty rruga. Ecim në njëra-tjetrën, duke shkelur çdo qosh e skutë me kujdes. Si ilegalët, mendoj, rolet e dashura të dikurshme. “... brez i humbuuur...” Më ushton përmbrendësive. Kam ende fuqi për të hamendësuar skena, prapaskena të papërsëritshme, kolltuqe të radhitura me saktësi gjeometrike, për të risuar kohë, inskenuar mrekulli absurde, për të patur përballë të ftuar imagjinarë. “... huuumbur.” Më ndjek jehona. Jam një boshllëk. Nga çasti në çast pres të përmbysen mure, gjithçka të thërrmohet në grimca sysh. Ndërtesë e mbetur në vitin zero përmalluar e reja, e vjetra. Nuk i përkas asnjërës. Kjo ndërtesë nuk ka qenë kurrë e banuar prej meje.
Afishet e pemëve të rrugës si njoftime vdekjesh lajmërojnë shfaqje të radhës. Një çift shumë i moshuar kapur për dore germëzojnë emrin e autorit: I.O.N.E.S.K.O, “MBRETI PO VDES”. Pema i tremb, ose ata e kishin harruar Ioneskon. Të afërmit e tij nuk u kanë dërguar telegram. Si t’i kishin harruar?! Në një të afërt emrat e tyre do të afishohen në po këtë pemë. Pak më të kërrusur se pesë minuta më parë zvarriten trotuarit. Për dy orë në këtë oborr do të ketë fytyra. Harrojeni çfarë ju tregova. Ishte trill. Po, po një trill interesant, që, dhe po u ngjau i vërtetë, harrojeni! U rebelova kot. Ndoshta vërtet i përkas absurdit dhe ky çast pragmatik nuk më lejon të bashkoj ndjesitë e mia me të tjerëve. Ndjesë! Shfaqjen tjetër do të më keni në radhën e parë. Nuk marr urbanin. Në çastin e fundit ia beh moskthimi. Sigurisht, shfaqja mbaroi. Filloj të mendoj për të gjitha herët që në llogarinë e kuletës time është shënuar shifra 13 duke m’i shkarë plotësisht kujtesës supersticioziteti, si dhe ca dilema të vështira që kanë të bëjnë me të, si për shembull, nëse është diçka gjenetike apo një lloj sajese kureshtie për ta zotëruar të ardhmen. Mbi të gjitha më shqetëson kjo mënyrë shtesë të menduari në të përditshmen time. E përsëritshme si refren i një kënge të njohur. Por as kjo nuk është formë shpëtimi. Sinqerisht që nuk e di se çfarë është. Mbase thjesht një ide parazite, që dua ta shprish në çastin e shfaqjes. Ndonjëherë zgjedh njërën nga kafenetë që nuk më pëlqen dhe kjo vetëm që të bëj një përshtatje, pa më shqetësuar fakti se si në disa vende që mund të shmangen lehtë shkon prapë aty. Je një roman që me vështirësi i afrohet faqeve të fundit, një farë pengmbajtësi, që të pengon të shkosh më tej. Këqyr herë pas here derën që sjell fytyra të njohurish, duke m’u krijuar përshtypja e të qenit e tepërt, pa më ngjallur gjë për mirë as për keq e zakonta. Ngrihem duke lënë pagesën, për t’u gjendur përpara një ndërtese me arkitekturë të vjetër. E në mendje, si në një mekanizëm të vetëkurdisur, gjëmon pareshtur: “Që gjithçka të vdesë me mua. Jo, që gjithçka të mbetet mbas meje. Jo, që gjithçka të vdesë. Jo, që gjithçka të mbesë. Jo, që gjithçka të vdesë, që gjithçka të mbesë, që gjithçka të vdesë...” Një pjesë e shkëputur nga drama para reklamës të së cilës ishin dy të moshuar a dy pikëpyetje të mjera. Nuk i mbaj mend.