(poezi nga vëllimi “Medium”)
Mbrëmje
Supe shpinë
flokë të pangjyrë,
vija gjymtyrësh
fillojnë te këmba ime
Hap zvogëlim shumëfishtë
diametër rruzulli.
Ngrohtësi mishtë dora nis zgjatimin
e një tjetre.
Këmba-këmbës
më ndjek humb përhumb përvjedh braktis
fundqiell m`arratis
ku një zjarr shuhet
Dëshirë
Më rrethëzohesh
filltrekëndësh.
Dhëmbë
të pahelmët
copëzojnë mirazhin e lashtë
bërë shpirti
mijë herësh
shpërfytyruar.
Nuk dua të jem më aty
Perde dëshpërimi,
zhvendosje trupi
çapëlitje zogjsh.
Sqepë shtrëngojnë
milingona vocrrake
lëkurë fara lulesh.
Përmes grilash
dalloj zhurmë sendesh
qeniesh të pafajshme.
Si këto parëndësi
thur pëlhurën lino ngjyrë ëmbël
tejdukshmërinë e formave
linjave të ditës
tylin e shthurur të dëshirës
rrjetën e një flatre të tharë fluture
ngjyrat që mundet të ketë pasë
në prill shkrumbi në dorë
(fije bari e njomë).
Kërcell tharë
më shpie te soditje e parë.
Brezni
Funddhomë
arka prej arre
vjeshtat
rrobat përherë të reja të udhës:
mjegull të fshehtash.
Paqtë,
këshillë e dikurshme
fneks ngrohtësitë
gjumin në prehrin tuaj.
Latuar në kujtesë
rrëmim arke
ëmbëlsi fjalësh
(si nuk desha të tjera si ato!)
engjujsh të bardhë.
Brishtë
Gjeth rrugice të largët
trok i një kali
tërheq
karroargjendë
siluetë muzgu.
Lëvrij në të zakontë.
Dua muzikën e heshtjes,
harrimin e shenjtë
dashuri të vetme.
Mungon mahnitja!
Auditor ndjenje
të pambërritura.
Hajmali të vogla
në trup të zemrës.
Mëngjes vere
kristal këputur rubini
yçkël malli
ndjej mungesën prej ari.
Boshi të pafre
dal për të ngatërruar
emrat e luleve.
Femër
Argument kockor
brendi shqisash.
Sutjenë e markës së fundit
duar që deshën t`i shqyejnë ndjesitë.
Gërvitje mëndafshtë
jeta lidhë mbas afshit.
Delirium
Mugët harrimi
hesht pyetjen që është.
Zhvendosja e humb,
kllapia e thur.
Kupëpërmbysë
trishtmarrëzia
kënaqësidehur u flet
heshtjeve të drurëve
ernave të marsit
zgjimit të gjetheve:
“Pendesa të vogla
qielli qeshet në xhamat
e ndërtesave të mëdha.
Onomatope e përjetshme
çirrja e kullës së Babelit.
Errësirat janë tokat e premtuara.
Kështjellat projektuan dhimbjen e gurëve”
Unë
Mbi mendime
flokët.
Rrënjësh
lidhur të dyja.
Mbi këto nyje
çlodhem.
Këshillë
Bëhu i vogël!
Shumë i vogël.
Sa të hysh
në vrimë të gjilpërës.
Fill i gjatë të pathënash
mjafton ta qepë
jetën tënde.
Modës askush nuk i beson.
E dashur për pak.
Bëhu i vogël!
Të jesh aty
ku gjërat e mëdha më nuk vlejnë.
Të fshehtat e mia.
Përthymje drite
mbërthyer kanatesh
gjysma qelqesh
tyl i bardhë
copëza resh
natën shpon tejpërtej shkëlqim portokalltë.
Gërvishtë xhamave të një ndërtese
melankoli çastesh
murgj përjetshëm moderniteti
ungjillë cohësh të mugëta,
të fshehtat e mia
derdhun fashë drite prej pezulit
të dritares
në shpirtin e gjanave që kanë ikë.
Sot isha më pak e bukur.
Sy më kanë hedhë
dritë në fytyrë.
Rigëtimë ndjesie
end profilin e një fytyre të re,
rrumbullaksinë e gjinjve.
Vendosë keq në kohë,
çapitëse mbas kambëve të djeshme
Përplasja me veten vjen për të kujtuar
se akrepat shënjues të orës përputhen
largohen prej njëri-tjetrit çdo rrotullim
mos me u gjendë kurrë
në këtë rregull shifrash.
Mozaik të pathënash,
gurçmuar
përplasje e këtyre murgjëve
kërcëllinjë
shtrihen paqes hyjnore
kurrherë zotëruar shpirtrash
Mëngjes drithrues
këlthi
ardhje e një ylli të pambërritshëm,
në fund i shkoj dhimbjes që dua.
Flurëza imazhesh
përplasin krahë.
S`jam më
shqetësim palosur fletës së një ditari
një blloku adresash
vargu poetik i një flete zhubrosë
xhepit të pasmë xhinseve
as e djeshmja harrakate
shkujdesë çastesh
poezi e mosqenies
Psherëtima e një kafazi të artë.
Fëshfësh ndjesi
ngujuar eceikje.