Udhëtime
Sumatra, Java, Mozambik, Haliç,
sa endje e gjatë nëpër dete
ëndërruar në kolltuk, me vete,
me direkun e ngulur në hiç...
Duke lundruar mbi një oqean dallgëngritur,
sa herë nuk kam pushtuar
mrekulli drejt të cilave kam shkuar
dhe vise në të cilat nuk kam mbërritur.
Mbi një trirremshe verore
gjith jemi kthyer, gjith kemi shkuar,
me yjet mbi direkë rreshtuar,
me ballin në kupën qiellore ...
S'kemi lundruar veçse në ëndrra të tjera,
s'kemi ankoruar veçse në nostalgji,
dhe, ja, ç'gërvishtje na dhembin tani,
dhe velat, shih, sa janë të çjerra!
Dhe po në kolltuk mburoja kemi vënë
që vetëm në shpirt kanë vezulluar,
dhe të ndezur me shpata ajri të kulluar,
jemi nisur të zjarrur për aventura në hënë.
Mes fantazmash dhe mendimesh pa fund,
kam bërë nga kolltuku beteja të shkëlqyera,
duke shpartalluar me supet e zbërthyera
kala që s'kanë qënë kurkund...
Të mundur, por s'kemi rënë aspak,
të cfilitur, por s'kemi humbur beteja ndonjëherë,
askund s'jemi përgjakur në baltra si të tjerë,
dhe jemi vetëm plagë prusheflak...
Me vela të ndukura jemi tërhequr ngapak
në gjirin e plagëve të brendshme,
megjithatë, ç'parfume të këndshme,
ende na paskan mbetur në gjak!
Madje dhe tani në mendje më gjumiten
luftra të hershme apo udhëtime,
më të ëmbla në hije dhe në shajnime
se sa ato që kam përjetuar e më veniten.
Në gjoks me spektrat e tyre të thatë,
-Suez, Azore, Mozambik, Haliç-
vdesim me këtë sublimin hiç
bri sobës sonë të ftohtë, të ngratë...
Atij që më sajoi trishtimin
Atij që më sajoi këtë trishtim e maraz
mos i jep, o Zot, litarin katil.
Atij që ma nguli shtizën nga pas,
bëji një shtrat të freskët, në tërfil.
Ai që më dha me kova vrer,
le të rrojë si një mbret.
Kush më dha burg, cfilitje, qeder,
qoftë, o Zot, i bekuar përjet'.
Por atij që mbolli tek unë neveri
dhe ndoht e për gjithçka përçmim,
mos iu ndafshin krimbat mizëri
e nepërka në fis i bëftë folé n'amëshim.