Ishin netë kur më dukej se sytë e tu, të cilëve u vizatoja rrathë të mëdhenj
të portokalltë,
e ndiznin sërish hirin. Në ato netë shiu
binte më rrallë. Hapja xhamet dhe hipja, lakuriq, në parmakun
e dritares, që të shoh botën. Drurët e pyllit vinin drejt meje,
një nga një, të nënshtruar, një ushtri e mundur vinte të dorëzonte
armët.
Qëndroja i palëvizshëm dhe qielli ulte flamurin nën të cilin pat dërguar
hordhitë në betejë. Nga një kënd më vështroje si rrija atje,
pathënshëm i bukur në lakuriqësinë time të përgjakur: isha e vetmja
yjësi të cilën nuk
e pat fikur shiu, isha
Kryqi i Madh i Jugut. Po, në ato
netë ishte vështirë të hapje venat, kur flakët më përfshinin,
kështjella
e
amforave ishte e imja,
e mbushja me gjakun tim, pasi dëboja
hordhinë armike, duke e shpërblyer me qytete dhe porte, teksa pantera prej argjendi
shqyente agimet
që më përgjonin. Isha Petroniusi dhe sërish e derdhja gjakun mes
trëndafilësh. Për secilën petale të njollosur fikje nga një pishtar.
E mban mend? Isha Petroniusi dhe nuk të dashuroja.
[Nga vëllimi
„Paul Çelan. Përmasa rumune”
(Paul Celan. Dimensiunea româneasca)
i Petre Solomon-it, Sh. B. Kriterion, Bucuresht, 1987]