MIRCEA IVĂNESCU: poezia është tjetërgjë? / poezia e altceva?

nuk duhet të tregosh në poezi – kam lexuar

një këshillë drejtuar një poeti të ri – pra të mos tregoj

se si, fort herët, ajo zgjohej në mëngjes, dhe tek ulej mbi shtrat

priste t’i qetësohej frymëmarrja, me fytyrën në shuplaka –

të mos them asgjë për fytyrën e saj aq të lodhur sa i kërruseshin supet, para pasqyrës, 

kur krihej ngadalë. të mos dëshmoj makthet

pranë fytyrës së saj të huajsuar, kthyer përtej meje. të mos endem me 

vargje, si me një pasqyrë në duar ku thërrmohen ato të gdhira me dritë 

të hirtë

para agimit. poezia s’duhet të jetë paraqitje

varg pamjesh – kështu shkruhet. poezia

duhet të jetë e folme e brendshme. domethënë

po unë të flas për fytyrën e saj duke u mbytur, duke kërkuar frymëmarrjen? 

mirpo atëhere do të jetë veç mënyra si unë flas për fytyrën e saj, për lëvizjet 

e ngadalësuara nga

kafshime të turbullta ndërgjegjeje, mendimesh veç të miat, të pamjes së saj 

– do të ishte vetëm një fytyrë, një pamje –

po ajo – qënia e vërtetë e saj?

[Mircea Ivănescu, nga vëllimi „Vargje” (Versuri) 1968]