Mariklena Niҫo u lind në Korҫë më 24
korrik 1978. E kaloi fëmijërinë në një kohë të ҫuditshme, kur asgjë nuk thirrej
me emrin e vet dhe gjërat më të rëndësishme thuheshin me sy, buzëkafshuar. (Një
tipar që ende ruhet nga gratë në këtë zonë për të thënë të pathënat).
Adoleshenca përkoi me vitet kur në Shqipëri të gjithë e zgjidhën gjuhën e
lidhur prej dekadash dhe sikur u zbrazën prej Kutisë së Pandorës historitë më
të pabesueshme. Shkrimi i poezisë përkon me këtë periudhë. Në vitin 2000 përfundoi studimet universitare
në degën gjuhë-letërsi pranë Fakultetit Histori-Filologji në Universitetin e
Tiranës. Botoi përmbledhjen e parë poetike, “Pylli i Muzave”, në vitin 2007 (Ombra
GVG). Ka botuar disa cikle poetike në revistat letrare: “Mehr Licht”, „MM„, „Haemus” etj. Pjesë nga krijimtaria e saj
janë përfshirë në Antologjinë me poetë dhe mendimtarë ballkanas, “My last million”, botuar në gjuhën
rumune, 2014. Është e pranishme, gjithashtu, në Antologjinë e poezisë dhe
prozës së re shqiptare, botuar në gjuhën kroate nga libraria Booksa në Zagreb,
2014. Ka në sirtar një përmbledhje poetike ende të pabotuar. Aktualisht jeton
dhe shkruan në Prishtinë.
***
Disa vende në
kujtesë
i shuan fryma.
Triumf i erës
Në britmë t’heshtjes
Kredhur n’ ajër t’brymtë.
Disa rrugë dergjen t’ panisura si i lë
pas krahësh.
Disa dhimbje rrinë supit si shpatë
pendimi
për gjallimin lidhur n’ fyt të një fati
t’pazë.
Pranomë dritë, pranomë!
Ia behin lutjet
përdëllyese.
Rrëkëllemi netët mbi krye një nga një,
m’i ndiz do thëngjij të shuar – ëndjet!
Dridhem dritë, dridhem, si prush pa
vatër.
Qenie e ngathët,
sëmurë nga përkryerja,
koha mbjell
n’hulli të brinjëve spirale pikëllimesh
mbarimet e gjejnë
një vend ku rrethsillen pa u kryer
eshtrat i fryn si
fyej një rapsod absurdi.
Kapërcehu!
Në tehun e thikës
tënde luaj!
Mprihu,
më pri!
Mes për mes
mushkërisë së mbytur në pluhur
në fillin e
tejpashëm mes aktit e ngulfatjes
në thelb të syrit,
në britmë t’ heshtjes.
Njerëz udhëkryer
Humnera bie
e thyen ata që
ngrenë kokën për qiell
të tjerët i
mbështjell
si borë e trashë.
Arkitekte e
qyteteve të saj
ngre ura
për të lidhur hije
më shumë sesa
njerëz.
Me zë të
patingullt
u prin udhëtarëve
të parët, përherë
të verbër.
Në ditë të kremte
sheh njerëz në
udhë
më shumë sesa hije
njerëz udhëkryer.
drit’errur
mblidhet jeta në
dy tri bërthama fjalësh
në zemër tjerr
heshtje e thurr një pëlhurë
për me e ndehë
mbi humnerë
po duart kanë ngut
duart si përherë
thyejnë e
mbërthejnë
mbërthejnë e
thyejnë
pragje në prurje
të ҫdo dite
jashtë
zhurmat
fjalë pa bërthama
pështyhen e ngjiten
pështyhen e
ngjiten
paralajmërime
reklama
dritë që s’rresht
së hedhuri terr
Pak kohë
Nise me ecë vijave
të mia
n’pëllëmbë
E hapa dorën krejt
i ndeha, gishta
dhe hije
të hapnin udhë
ty
të merrnim kohë
dy
n’heshtjen e pacak
të shenjave
të jetës
ditë
fluturimshkurtër
pikturon me thua
të ngjyer në hije
fytyrën tënde
në pëllëmbë gjethesh
fustanin prej letre
kanelle dhe ajri
lulet e përmbysura të fjalëve
zemrën
brenda në gjoksin prej resh.
e patë atë grua
tek ngjitej në qiell
me një ҫadër gjithë vrima?
ndodhi një ditë
fluturimshkurtër
Përkohësisht, edhe në gjëra të përjetshme
Ndonjeherë ti je
një grua
që jetoi të gjithë
shekujt e mëparshëm
e s’pushoi së
qeni.
Sot ushqen në
mitër
të gjitha gratë e
ardhme.
Asnjë teshë s’të
ngroh
si kurmi s’del për
shpirtin.
Po pritet teje
xhonglimi i
përditshëm i gjërave
në teatër më perde
të mbyllura.
Pastro, vendos
rregull
përkohësisht edhe
në gjëra të përjetshme!
Në një nga
sirtarët e kuzhinës
mban një thikë të hollë për veten
e nxjerr, pasqyrohesh
në të, e ve në vend
Je nënë
njëra dorë mbron e
tjetra ndeh
njëri gji mëkon e
tjetri dhimbet në faj
Ajo që me hënën
gatuante brumë
Ai që plugonte natën
i mbolli farat në barkun e saj
Ajo që me hënën gatuante brumë
i mbolli fjalët në kokën e tij
Dikur mëkoheshin n’kurm të njëri-tjetrit
Ajo kish dashur të bëhej ai, Ai – ajo
Koha i gremisi zjarret n’pus
e zemrat i la të kullohen n’ujëra
Kurm nën kurm, ujëra nën ujëra
ҫdonjëri u gjend n’shpirt të tjetrit