Poete dhe eseiste rumune lindur në vitin 1980, Andra Rotaru është botuese-koordinatore e Agjencisë së Librit (www.agentiadecarte.ro) dhe bashkëpuntore e disa revistave kulturore (Dilema Veche, Dilemateca, Luceafărul, Hyperion). Botoi së pari në vitin 2005 me vëllimin poetik “Në një shtrat nën çarçafin e bardhë” (Într-un pat sub cearşaful alb), që u vlerësua me Çmimin e Bashkimit të Shkrimtarëve të Rumanisë, filiali Sibiu. Vëllimi mori, gjithashtu, Çmimin Kombëtar Mihai Eminesku, Opera Prima, Çmimin e Shoqatës së Shkrimtarëve të Bukureshtit dhe Çmimin Kombëtar Tudor Argezi. Në vitin 2010, në Panairin Ndërkombëtar të Librit Bookfest të Bukureshtit, doli vëllimi i dytë i autores, “Trevat e jugut” (Ţinuturile sudului). Pjesë nga krijimtaria e Andra Rotaru-t janë përkthyer e vlerësuar në disa gjuhë të huaja.
këto ditë nisin me ditët e kahershme:
dikush ulet në skajin e shtratit,
më pyet nëse netët janë gdhendur në lëkurë,
nëse pashë ëndërr sikur më mbulonin rërat,
[aroma jote prej bredhi përhapet në dhomën time.]
(verë pas vere më thuhet se jam zhdukur. se trupi nuk m’u gjet,
pluskon mbi një det. kur hyj sot në det, mbyll mirë sytë)
të pyes a ke parë ndonjëherë në ujë malet.
në mund t’i zhdukësh, pastaj të shfaqen sërish
do të të sjell diçka prej tokash të huaja, që të ngjajë me ty
një fëmijë flokartë që e kam rritur këtu, në det.
magjitë që bëjmë ngjajnë me mëngjeset tanë.
zgjojmë trupat njëheresh me peshqit, i zhytim në duna rëre.
na përplasin brigjeve
dhe lundrojnë grotesk. ndonjëherë presim orë të tëra të rishfaqen
(verë pas vere më thuhet se jam zhdukur. se trupi nuk m’u gjet,
pluskon mbi një det. kur hyj sot në det, mbyll mirë sytë)
qysh atëhere thonjtë nuk më rriten më.
i mbuloj me duart e të tjerëve, pastaj largohem.
njerëzit ulen pranë meje,
duan të kapim mëngjeset sëbashku
pa ditur se kurrë nuk jap lamtumirë.
(jam si një vapor i drunjtë që bart veç të vdekurit)
meqë vetëm mes ca sysh të bardhë mund të shoh
e veç në ta mund të mbledh mëngjeset, i mbaj hapur sa mund
shoh nga ato dritare gjer kur edhe drurët mblidhen tek shoshoqi
ravijëzohen mes thurjeve të njelmëta, lëvizin të (sapo) përgatitur
për afrimin tonë. për ftohmën
e mbledhur në kaq vite.
-jam gati po aq larg teje sa dhe dëborërat-
e bash këtu na lejohet për pak të takohemi
ti fundosesh në një mjegull të qashtër,
kurse unë, veç rastësisht, shoh një dimër
meqë veç me një lëkurë mund të marr frymë,
edhe ajo mbulohet. një lëkurë ku duart përputhen
përgjatë kurmit. një mbulesë e gjallë, me skaje nervash e poresh.
dhe kalon mes trupash të huaj, dhe s’merr më frymë, dhe qesh me tallje.
këto ditë janë të shumta. kësi ditësh ti qesh, ajo qesh, nuk afrohemi.
në çdo largim prej teje bëhet një lëkurë edhe më e gjallë,
me skaje nervash e poresh
ma mbush trupin me kaq lëkurë. e quaj banketi i lëkurës
e ajo, e përgjumur, shkërben si deri më tash
mundësinë e frymëmarrjes.
janë ditët kur ngjan me një shkulm
zhelesh. me lëkurën e askujt. me lëkurën gati të gërditë
veten. e sa më tallëse është,
aq më pak
mund të marr frymë.
ecja gjithnjë më ngadalë.
djathtas meje një breg plot baltë, majtas një bar plot peshq
të dekur.
rashë në gjunjë atje kur dielli ende ndriçonte.
pastaj zgjata duart, mbajta barin në krahë gjersa ndjeva si rritej.
me një drithmë të lehtë, si gojë që merr frymë. ngjita buzët pas barit, u bë i tejdukshëm,
rodhi si një trup i ri, pritur prej kohësh. më tha ta marr ngadalë,
të mos ngutem dhe heshtja e tij do të rritet, do të lërijë lirshëm brenda meje.
ri me shpinë. je lakuriq. Ngjit lëkurën pas teje dhe zhytemi gjithnjë e më shumë në bar.
nga ne dalin frymët e mbrame. gati po gdhin dhe drithma e buzëve tona
nuk thërret asgjë mbrapsht. veç rrimë të përqafuar.
(një bar i mëndafshtë rritet mbi ty. kur e shtrëngoj në krahë, shkas.
e nuk mundohem të ruaj asgjë, buzët hapen vetë.)
e di se s’kam lejë të marr më shumë frymë dhe ti nis të lëvizësh nën mua.
del vetëm kur je i sigurtë se drita ka ikur. afrohesh, trandemi
me trupat rrëshitës. pastaj ngrihesh lehtë. je veshur në të zeza,
ngjan me zogjtë që fluturojnë mbi çdo lloj mishi.
ku vetëm uji mund të mbërrijë,
kërkoj një shoqërues të qetë. një lëkurë të shtruar
në një kurm të përkryer
që të më shëtisë në shi