Ion MINULESCU
(1881-1944)
Romanca e kyçit
(Romanţa cheii)
Kyçin që ma fale
mbrëmë -
Kyçin e derës së
gjerë -
S'di si e humba po
mbrëmë!...
Por çdo kyç humbet
një herë!
Kyçi që më fale
mbrëmë
Më ra nga kulla e
lartë
Nëpër shkallë, si
një gjëmë
Ma fiku dritën e
qartë.
Kyçin që e humba
mbrëmë
E kërkova, e
kërkova;
Por në shkallë
Ishte natë dhe gjë
s'dallova -
Natë si nën
kupolën e rrallë
Të harkuar të
manastirit,
Kur u shuan në
ikona
Qirinjtë prej
dyllit - të dlirit.
Dhe mbeta në
kullën gotike-
Në kullën me tri
stema:
Të dashurisë,
Të Shpresës,
Dhe të Besimit të
ardhshëm...
Të pleqërisë.
Dhe mbeta në
kullën gotike
Zot mbi
perandoritë e pafundme
Të së zezës
kaotike.
Dhe kaluan qysh
mbrëmë çaste,
Dhe kaluan qysh
mbrëmë orë,
Dhe krahët e
agimeve
Fluturuan mbi mua
gaztorë,
Ashtu si çastet e
jetuara
Mbi bardhësinë e
parmakëve zanorë.
Dhe zbrita nëpër
shkallë...
Por në
këmbëshkallën e fundme
Çelsin që më dhe
mbrëmë
E gjeta të
shndrruar- gjë e rrallë-
Në një kupë të
bardhë, plot
Me verë të gjelbër
prej luleje, si lot.
Dhe mbi
këmbëshkallën e fundme
U përgjunja
Dhe lotova -
Sepse në
këmbëshkallën e fundit,
Si në një libër të
mënçur, që flet,
Në fundin e kupës
lexova
Mbytjen
që më pret!...Luan STAROVA
(n. 1941)
Când ne era greu în viață
(Kur e kishim rëndë në jetë)
Gëzimei
Când venea ziua
neagră-n viață
Când soarta pe
drum ne-a țintuit
Când în tăcere
vorbeam
Când noul val din
depărtări se simțea
Când umbra spaimei
ne urmărea
Tu aveai un răspuns.
Începeai să croșetezi
o dantelă mare
Pentru masa
solemnă a vieții
Știind că nu-ți
mai aparține
Dantela devenea
manuscrisul vremii noastre
Pentru tot ce
zilele trecute ne răpeau
În fața fiecărei
curbe ce ducea la prăpastie
Tu prin dantelă
poduri de speranță descopereai.
Și când dantela
s-a terminat
Cu clipele
vremelniciei interzise
Dantela –
manuscris al destinului nostru
Dantela – labirint
cu ieșire
În visele tale
neliniștite
Leagăn al odraslei
tale pierdute
Și tot ce-ți
rămăsese în viață
Dantela – umbra
vieții trecând.
Și când aveai s-o
întinzi pe masă
La a cărei serbare
mereu cineva
Veșnic avea să
lipsească
Chipul tău era
acoperit de un zâmbet invizibil
Și pe
frunte ți se mișca un nou rid.
Flutura AÇKA
Copilăria
(Fëmijëria)
Horia GÂRBEA
(l. 1962)
Dita e punës
(Ziua de lucru)
Copilăria
(Fëmijëria)
S-au umplut cu apă de ploaie
şoşonii goi ai copilăriei
uitaţi undeva-ntr-un colţ
al memoriei mele plângăreţe
de supărare că nu i-am scos
de mânii uitate
de alergatul de a nu mai
fi copil.Horia GÂRBEA
(l. 1962)
Dita e punës
(Ziua de lucru)
në mëngjes nga ora
katër pa ngrënë
mblidhte princi-poet
plehrambledhësit
dhe i pyeste
bre juve thoni se
njeriu është dritë
po usta
thoshin ata është
mirë - kërcëllonte
princi-poet
më shumë në mllef
se në poezinë e vet
mirë marrsh në
punë
dhe iknin dhe
fshinin ç'të bënin
nga ora tetë
thërriste ministrat
këshilltarët
besnikë e të pabesë
dhe i pyeste
bre ju e dini ç'ka
thënë bodleri
haberin s'e kishin
ka thënë se me ju
a në një vend të shkretë
është e njëjta gjë
për mua
disa fyheshin
thoshin
ta kapnin atë
bodlerin
e ta shtronin për
therrje të shihnin
por ai ua priste
mjaft me llafe
ju thoni se njeriu
është dritë
po si jo
qeshnin të gjithë
bashkë me barqet
si të mos jetë
i përzente që atje
dhe mërzitej
sillte ndonjë
këngëtar
i jepte ca kacidhe
e urdhëronte
merrja asaj me
derrin mistrec
atë me gjuetinë
time
pastaj në mbrëmje
mblidhte
zonjat e oborrit
ca
kurva të
paturpshme dhe i pyeste si në polici
ju e dini ç'ka
thënë bodleri
ha-ha që nga ta
dinë ka thënë se jeni ca kufoma
të shpërbëra
do të enden
krimbat mbi ju
pastaj do të
bëheni qeliza
pastaj molekula
ehej qeshte
ndonjëra
kështu do të
ndodhë gjer të bëhem unë kalbësirë
eja ti këtu të
shohësh
sa kacidhe vlej
dhe në s'të pëlqeftë
të më quash edhe
mua molekulë
mjaft me
qerratallëqe
kërcente
princi-poet
ju thoni se njeriu
është dritë
dhe tërë lavirat
princërore
thoshin se po
është
kurse ai nuk dinte
kë të pyeste më
shkonte natën në
shpellë
tek një dijetar
dhe e nxirrte jashtë për mjekre
se flinte edhe ai
si njerëzit dhe e pyeste
nëse dinte ç'pat
thënë bodleri
s'e di bir
unë s'e di cili ka
qënë ai
kurse princi-poet
tërbohej
dhe e kapte për
fyti
lëri këto thuaj
vetëm kaq
është njeriu dritë
plaku puliste sytë
dhe tirrte zërin
në terr
të them të drejtën
bir
ca thonë po
ca
thonë joArdita JATRU
(n. 1972)
Veni o zi
(Erdhi një ditë)
Jamarbër MARKO
(1951-2010)
În camera mea la masa mică
(Në dhomën time tek tavolina e vogël)
(Erdhi një ditë)
Veni o zi
Și veni o zi atunci
de ne-au zis-o pe cea mai mare minciună
am mâncat-o cu pâine
şi adormit-am flamânzi.
Am creat şi-un zeu
Iar mama mea dona sânge
trei sute de grame lunar pentru trei mii de leka
şi sărutul ei mirosea a plumb dimineaţa
cu laptele-n geantă.
Tânăra mea mamă, anemică, părea bătrână
tata-n închisoare
fraţii mei, crescuţi prematur.
Apoi veni o altă zi
zeul ni l-am călcat în picioare plini de ură.
Poeţii de curte şi-au ars poeziile.
Apoi am plecat, nevăzând încotro
printre răspântii uimiţi.
Noi, săracii lumii.
Și veni ziua de azi
răsări aceeaşi seminţă veche
deveni copac
deveni pom cu rădăcini puternice.
Dintr-un punct al pământului
urmăresc calea întoarcerii prin cer.
Cu
avioane de hârtie îi trimit salutări mamei.Jamarbër MARKO
(1951-2010)
În camera mea la masa mică
(Në dhomën time tek tavolina e vogël)
Iarăşi aceşti trandafiri
Și iarăşi aceşti trandafiri
Straniu de miraculoşi şi indiferenţi
Precum zilele şi-ntâmplările
Precum oamenii mari şi cerşetorii
Cu mândria gloria şi plictisul
Iarăşi aceşti trandafiri
Și iarăşi aceşti trandafiri
Iarăşi ca întotdeauna
Precum oamenii şi gloriile
Ceea ce n-o poate exprima
Cel ce voieşte totul
Și are
totul în sine pentru scurtă vreme