Mbi supe
Mbi supe mbart një zog, që flatrat rreh,
Nga fjalët më jan' bërë buzët gjak,
Si vdekja, dashuria kosën mpreh
Mbi ndjenjat që i vret, ose merr hak.
Vdekje e përkryer...
Edhe në qofsh prej guri,
granit apo beton,
Kalon koha
ngadalë, shkujdesur, me durim,
Me dhëmbët
aq të mprehtë sikur të ledhaton,
Gjersa të
shndrron në rërë prej plazhi plot shkëlqim.
Të vraka
edhe drita, të vraka edhe terri,
Të vraka
helmi, gazi, trishtimi dhe mërzia,
Të vraka
thjesht vështrimi, dhe puthja erë ferri,
Por vdekja e
përkryer vjen veç nga dashuria.
Si nuk e shihja, vallë?
Çuditem me
vetveten: si nuk e shihja, vallë,
Si dimri
vjen rënduar, me hënë të venitur,
Njëlloj si
ai plaku me dhembje në dhëmballë,
Dentistin me
rënkime te pragu duke pritur?
Habitem me
vetveten: si nuk e kisha parë
Si dimri
vjen mendueshëm, me pamjen e trishtuar
Të djalit
çehrezbehur, përlotur, zemërvrarë
Nga ndjenja
e kulluar, e thellë, por e dështuar?
Po grindem
me vetveten: si nuk e kisha parë,
Si dimri
vjen në pyje, me gjethe kalbur bore,
Që një
drenushë e ndrojtur, në ar e argjend larë,
U merr erë
tek dridhet si vetë gjethet prore?
Në sqep i mbiu...
(Në frymë popullore)
Kur u
kthye me ushqim për të vegjlit zogu - at, i ziu,
Folenë e
gjeti bosh, pa zogj, të shkretë, pa jetë,
Kërkoi
por nuk i gjeti, iu thinjën pendët krejt,
Dhe fara,
më në fund, në sqep atij i mbiu.
Tingujt e dëborës
(Kujtim i trishtë)
Në parvaz
të dritares
dhe në
pragun e jetës,
tingujt e
dëborës
këtu, në
vendlindje
më
jehojnë në vesh
prej
shumë vitesh.
Hije të
shtënash pushke,
të
mbetura diku,
si era e
ngrirë
në degët e
janarit -
akull në
vena.
Në zemrën e
ëndrrës së bardhë
një
tingull prej vitesh nxihet.