Një vend për të vdekur, një vend për të
lindur
Vijë kumbimet e një toke që s’është
prej dheu
gjithëherë e mundshme, e pambërritshme
Shenjat për atje rrinë brenda në lëkurë
e s’ke mësuar të zhvishesh.
Të ndjell një pamje e harruar në zemër
nisesh pa sy e pa trup
nisesh e frymë s’merr
si të jesh i vendosur për vdekjen para
jetës
Rrugës mbledh sy mërgimtarësh të tjerë
sikur të mund t’i hapje të gjithë
dritë do të bëhej.
Qumështi ëndrrash n’buzë të dashurisë
Mëkohesh e rritesh për udhë-heshtje
heshtur mëkohesh pak nga pak me vdekje.
Prehesh, ka kohë, para teje:
“Lugina e shpresave të papërdorura”
Kori
(vetëm me një grua)
Fli, fëmijë i palindur, në gjirin tim
unë, nëna jote, kam frikë që të pata
por ti fli dhe zgjohu derisa të
lindesh!
Ndihet drithërima e një toke
që s’ështe prej dheu
ngrohtë sa del lëkureve të tua
lagësht sa të mbijnë lule në sy
Dritë do të bëhet!
Un pământ pentru a muri, un pământ
pentru a (se) naşte
Linie sunetele unui tărâm ce nu-i de
pământ
mereu posibilă, de neatins
Semnele spre acolo stau sub piele
şi n-ai învăţat să te dezbraci.
Te cheamă o imagine uitată-n inimă
porneşti fără ochi în trup
porneşti şi nu respiri
parcă ai fi hotărât pentru moarte înaintea
vieţii
Pe drum aduni ochi ai altor pribegi
de-ai putea să le deschizi pe toţi
lumină s-ar face.
Lacteea de vise pe buza iubirii
bei şi creşti spre cale-tăcere
în tăcere te alăptezi puţin câte puţin
cu moarte.
Zaci, e timp, înaintea ta:
“Valea speranţelor nefolosite”
Corul
(cu o singură femeie)
Dormi, copilaş nenăscut, în sânul meu
mie, mamei tale, mi-e teamă că te-am
avut
dar tu dormi şi trezeşte-te pân’ te naşti!
Se simte freamătul unui tărâm
care nu-i de pământ
cald – încât iese din pielea ta
umed – cât să-ţi răsară flori în ochi
Lumină se va face!