Andi Meçaj: "gjurmët e limonave mbinë të kaltër"

Andi Meçaj u lind në Vlorë më 6.06.1975. Po në Vlorë mbaroi liceun artistik për pikturë në vitin 1994. Që nga ky vit gjendet në Greqi ku hap një ekspozitë pikture vetiake të vlerësuar nga shtypi vendas. Është fitues i çmimit të parë në tregim i konkursit letrar “Pranvera 2001” dhe i çmimit të parë në poezi në “Pranvera 2003” organizuar në Athinë. Është përfshirë në antologjinë poetike “PORTAT E HARRESËS” dhe antologjinë e tregimit “SHTËPIA MBI RROTA”, botime të shtëpisë botuese TOENA. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë. Botime: “Puthje ujore” poezi. Albin-Tiranë 2001, “Tokë e bekuar” poezi. Toja-Athinë 2002. “Nga letërkëmbimi me një fantazmë” poezi. Toja-Athinë 2003. Boton rregullisht në shtypin shqiptar të Shqipërisë dhe Kosovës.

Ku vete kështu

Ku vete kështu,

mes ngatërresash kaq e sigurtë

dhe ikën, ikën si ditë nga kafazi i natës,

për të hedhur vellon në krahët e virgjërisë sonë,

duke pirë qiellin në kupë çaji,

rrugicën tonë në çantën e tualetit e fut,

pasqyrë të vogël, e vogël, por e lumtur për ne,

për grimcat e rërës që rrëshqasin duarve

si kujtimet,

gjurmët e limonave mbinë të kaltër,

karafili dhe shega mbi buzët e tua puthen.

Ti erë, ku vete kështu?!

Fshehur

Këtu kam ardhur për të ikur më tutje

për të grabitur kufijtë e mosdashjes tënde,

të asaj që më donte dhe s’më deshi kurrë,

nëse ikën dhe vjen, rrutullo më mirë kokën rreth vetes,

thëmbrat le të vizatojnë dhimbjen time në rërë

ose më mirë hipi anijes dhe fluturo mbi erë

mbi sytë e mi, veshët, duart si rrema përdormi

dhe kur atje larg të mbërrish e të këndosh

këngën e dashur të çastit tonë, dije, aty jam,

fshehur në ndonjë notë të muzikës që era më sjell.

Romancë

Jam kthyer përsëri, përsëri nuk dihet se ku shkova,

një tjetër që rrobat dhe hapat e mia kishte veshur,

si zakonisht në ora tetë mbërriti. Të hapur e gjeti derën,

zemrën e gruas si zakonisht të mbyllur.

Të parën shqelmoi veten, pastaj muret,

dritaret nga frika shkundën xhamat

dhe shkoi të shtrihej nën zhurmën e ëndërrave,

që vetë urdhëroi, të flinin.

Boshllëk

Një ditë do të shfaqesh në pasqyrën time,

ashtu e qeshur si nata që iku, do të mbyll të gjitha

dritaret, dyert, nga kafazi im, mos të fluturosh.

Prandaj duhet të shpejtoj, të ngrë mure të rinj,

pa dyer, dritare, të pikturoj diej nëpër korniza,

një det në qilim dhe kuaj në lëndinën e guzhinës duke ngrënë,

pastaj do të vë një pasqyrë, pasqyrë gjigande, të kristaltë,

ku do të shfaqesh ti,

e qeshur, më e qeshur se kjo natë,

që vjen, e vjen, e vjen... .

Përgjim

Shtëpia rënkon nën kornizat varur mureve,

dhe ti një ditë do të mbyllesh atje, muret përsëri

do të ankohen, ti, jo, nuk ke kujt t’i bërtasësh,

fjalën e tyre të fundit dyert e thanë,

të trokiturat ndalohen me ligj,

tashmë ka humbur fletankesa jote,

dhe trupi rebelohet, duart thyjnë kornizat,

këmbët shqelmojnë dyert, mishi trokitjet rikujton,

muret rënkojnë, përsëri rënkojnë muret, nuk ka më korniza,

vetëm sy nëpër dritare.

Guacka brënda teje

Brënda guackës futi veten,

e leu me të kuqe dhe blu,

vari një derë, ku trokasin

njerëzit e mësuar me të trokitura,

vari dhe dy dritare të gjelbra,

ku njerëzit që hyjnë nga dritarja

të hynin dhe aty.

Vari dy buzë që s’puthën kurrë,

ku njerëzit që s’kishin puthur,

të vinin buzët e tyre.

Vari dhe rrobat, (dy ré që erdhën për urim

i futi nëpër korniza), ku njerëzit

e zhveshur të varnin shpresat.

Brënda guackës futi veten,

botë e kuqe, botë blu,

me dy dritare të gjelbra.

Dua të këndoj dhe të valëvitem

Dua të këndoj këngën e pëllumbit

që ballkonin tim mbushi glasa.

Të këndoj dhe të fluturoj pastaj.

Sigurisht që do të rrëzohem

dhe do të bëhem dhè,

një dhè i errët, mbushur

rrënjë dhe mollë.

Dua të valëvitem si kanatierja

ime e grisur, kafshuar kapse

që dielli i djeg.

Të valëvitem dhe të fluturoj pastaj.

Sigurisht që do të rrëzohem

dhe do të bëhem dhè,

një dhè i grisur, mbushur

kanatiere, kanatiere, kanatiere... .

Dua të këndoj dhe të valëvitem.

Shtëpia

Kam hapur krahët,

sigurisht duhet të përqafoj dikë,

ndoshta shtëpinë e viteve që ikin sëprapthi,

ndoshta shiun që do t’u rikthehet réve,

apo atë qenin e zi të zotit Andon,

kur flet në tre gjuhë të huaja kafshësh.

Zgjas krahët, i hap, i hap, i hap,

përqafoj shtëpinë, e shkul dhe rrënjët

ia hedh.

Mbi dhé

bien lodra, lodra, lodra

dhe koka ëndrrash të prera

mbi dhé.

Njeriu brënda pasqyrës

Këtu futu dhe lëre trupin borxh,

flokët era le t’i krehë,

ka borë të ngrohtë dhe duar

të ngrira si zemra,

ec midis gishtave të ndjesh

rrëshqitjen e gjakut.

Këtu bën ftohtë, një ngricë e ëmbël

prej bletësh arrogante,

është natë e bardhë, mos fli,

gjumi u përket të vdekurve,

ec midis dritës dhe hijes

të ndjesh nevojën e ngjyrave.

Këtu futu dhe lëre trupin borxh.