Poet,
eseist dhe gazetar, lindur më 25 mars 1953, autor i vëllimeve: „Mbi artin
poetik”, „Loja e bilardos në pyllin rus”, „Snajperi dhe gjeli prej teneqeje”,
„Harrum. Libri i dështimit”, “dritë,
ngadalë”, Drăghic-i (Drëgiç) cilësohet si njëri nga poetët e shquar të
rumanishtes
gotëza
(păhăruțul)
Vetëm
njëri piu me gotë,
Ne të
gjithë pijmë me gotëzë
(Nga një poemë e pashkruar)
ndërkaq gotëza
pati shijen e një fruti të pasqyruar.
kafshoj nga mishi i tij me kujdes: brenda
është krimbi.
brenda, thellë.
është një vajtim fëmije që kërkon vazhdimisht jashtë –
të shohë diellin gjer në mesditë
të këndojë vdekja me trumpetë, me diçka
dhe ai tingull të ngulmojë në gotëzë
si një puthje në gur
prore i dëgëzuar
në lëkurë
në tru.
thellë në brendi, thellë
ende fort afër
nën yllin e dyfishtë qeshja e bretkosës në ujra.
dhjetë vjet në një çast ç’erë të mori
(zece ani într-o clipă ce vânt
te-a dus)
pa
dashuri vlej vetëm
që
të rritet brenda meje mungesa
një
dru i madhërishëm
plot
hijeshi
gjer
në qiell.
-
si nga zemra e të vdekurve?
-
si nga zemra e të vdekurve. atje lart
te
dega e majës ti lëkundesh lakuriqe
mban
në krahë vezën e parme të sapo-
shpëtuar
nga zogu Char, shpirtërore.
Dhjetë
vjet në një çast ç’erë të mori
përgjithmonë
nga toka
është
tepër e vështirë të thuhet?
lere,
të le
degë
mbi detin e ulët
në
daç, po
në
mos daç, jo.
tek binte mbrëmja, binte mbrëmja
(pe măsură ce se însera, se
însera)
tek
binte mbrëmja
kundrova
fletën e bardhë, lakuriqe
me
dëshpërim në rritje;
mbi
një fushë të ndritshme të ndritshme
vallë merimangat e
mbrame errën
hirin tim poetik apo
e bardha e dhëmbëve të
tu o femër
lindore? nga larg besoj
se kisha
një habi prej fytyre
plaku që s’mund të çonte më tej
kishën e mbeturinave
nga tryeza e shkrimit
der’ te skaji i shtratit
nga
skaj’i shtratit der’ te tryeza e shkrimit
dhe
lehtas nis të qajë –
dhe
qan dhe qan –
mbi
shkallët e asaj kishe
të mbetjeve
derisa u pa sërish
njëfarësoj, mes të
gjithave
i ri dhe i lirë
duke dashuruar më së tepërmi
në t’errur
ajrin e mbrëmjes dehur
nga idealizmi.
dritë,
ngadalë
(lumină, încet)
ji e qetë, të gjithë do
të sosin atje
ku ti ke qenë gjithë kohën
nga një brishtësi që
fruton
trajtë të zhveshur, si
fruti
i erës së bardhë
që ka qenë dikur e zezë.
vuajtja në fakt shkurton
ditët
si një sharrë e çartur
drurët në
dendësinë e pyllnajës
pavarësisht nga stina
derisa fanitet në zbrazërinë
e tyre një arnë agimi –
të jetë kjo (pyet veten)
njëra nga genat e
mortjes, e shfytyruar?
dikush, duke u kollitur
lehtë
ndreq zërin
në dhomën pranë.
lulëkuqja
e qershorit
(macul de iunie)
lulëkuqja e qershorit
njohu dashurinë e saj
dashuria
e saj kaloi
si
lulëkuqja e qershorit
por çdo vit
do
të
shfaqet
me buzëqeshje
heshtur duke kujisur
vdekje
përgjatë jetëve tona
kjo këmbanëzë flakësh të
thyera.
befasuar, para tij
do jemi për një grimë, sërish
purpuritur nga dashuria
si flatrat notuese të
peshqve-rodhe
si njolla e freskët e
gjakut të askujt në tramvaj
si lulëkuqja e qershorit
heshtur duke kujisur vdekje
mëngjeseve të majit.
***
i tha jo shtratit
dhe shkeli aq lehtë
sikur t’i kish
sikur vdekja të ishte përtej
detit
dhe jo këtu
në këtë dhomë 3 me 4
me lule stepe mbi tryezë,
vdekja
me sytë e saj ngjyrë vjollcë
duke lënë peshën mbi
supin tim
prej
papagalli jeshil e plak,
duke kaluar shekullin
dhe glasat mbi supin tim
para
se të kalonte detin –
nëse një papagall plak
jeshil
me sytë e tij ngjyrë vjollcë
është në gjendje të
kapërcejë detin.
Fragment
mos u përkul veçse për
dashurinë
e, në vdeksh, dashuro më
tej.
Nga poema Dita e
punës / Ziua de lucru
[Poezitë janë shkëputur
nga vëllimi dritë,
ngadalë / lumină, încet, Marian Drăghici,
Sh.B. Tracus Arte, Bukuresht 2013]