Ardian Vehbiu: Manhattan Park (Fragment nga romani “Bolero”)


Ky është stacioni i metrosë në Avenunë e 7-të dhe Rrugën 40 në Manhattan – ose një nga stacionet e Times Square, për ju të tjerët. Shtigje të panumërta të çojnë te çfarë mbahet, me arsye, si një nga portat më të trafikuara drejt Manhattan-it të nëndheshëm; me labirinte zbritëse shkallësh, të dyndura me njerëz ditën, të frikshme e ndoshta kërcënuese natën; shtigje të panumërta si tunele që të shpien në tunele që të shpien në tunele.

Stacioni i metrosë në Avenunë e 7-të dhe Rrugën 40 në Manhattan – shumë hyrje, shumë nivele, shumë trena; drejt veriut, drejt jugut, drejt lindjes, drejt perëndimit; njerëz që nisen për diku pastaj ndërrojnë mendje dhe kthehen mbrapsht atje ku ishin në krye dhe këshillohen, nervozë, me hartat e shpalosura keq dhe ekranet vezulluese të celularëve.


Kjo portë ende të çon në nënbarkun e Manhattan-it; vetëm se çfarë është New York-u i nëndheshëm për ju mund të mos përkojë me çfarë është për mua; ne mund të jetojmë vërtet në të njëjtin planet, por në New York u përkasim rrafsheve të ndryshme të ekzistencës; sepse ju jeni turisti, vizitori, prani e përkohshme dhe pa peshë; hije që kërkon dëfrim, fërkim dhe konfirmim njohurish parafabrikate; ndërsa unë jetoj këtu, edhe pse ju ndoshta e keni të vështirë ta kapni kuptimin e fjalës “këtu”, në zhargonin tim. Dhe vërtet, jemi në të njëjtën platformë, duke pritur trenin; por treni juaj nuk është imi, edhe pse të dy ne jemi vizitorë, në të dy anët e këtij kufiri të hollë mes botëve...

Kjo është puna ime: të rri në platformën e stacionit në Avenunë e 7-të dhe Rrugës 40, dhe të sigurohem se gjithsekush prej jush, turistëve pagues, po e shijon eksperiencën e metrosë së New York-ut: kinezin që luan tango të Piazzolla-s me një violinë të stonuar, revistat me mishra lakuriqe në vetrinat e palara, sekserin çifut që djersitet si shishe birre e porsanxjerrë nga frigoriferi dhe fshin ballin me shami lecke të zhubrosur, studentin longitudinal, që lexon “Eneidën” e Virgjilit ose “Ferrin” e Dantes, nën një shenjë reklame të fëlliqur.

Unë jam tipi që pret në stacion; Direktorati i Vizitorëve më paguan rrogë të mirë, që të rrezikoj jetën çdo ditë mes jush, turistëve që vini nga të katër anët e botës; ekspozuar ndaj florës bakteriale që ju bartni me vete dhe bombave që mund të keni fshehur në këpucë, në zharretiera dhe në vagina; i instaluar në një botë vetvetiu të pasigurt, që mund të asgjësohet në çast, me një goditje të drejtpërdrejtë me raketë, lëndë helmuese luftarake, gazetë të spërkatur me spore antraksi, ose edhe ndonjë nga ata fanatikët fundamentalistë radikalë të pashpirt që i njohim mirë.


Pastaj bie mbrëmja, dhe turnit tim i vjen fundi dhe unë marr ashensorin – ashensorin tim – për të shkuar në atë nivelin tjetër, ku askush prej jush nuk mund të futet; ashensorin që do të më shpjerë në një platformë tjetër, të mbushur me njerëz si unë; pastaj një tren do të vijë për të na marrë dhe çuar në rropullitë e thella të ishullit tonë; ose atje ku i kemi shtëpitë, për ta thënë ndryshe.