Ky është stacioni i metrosë në Avenunë e 7-të
dhe Rrugën 40 në Manhattan – ose një nga stacionet e Times Square, për ju të
tjerët. Shtigje të panumërta të çojnë te çfarë mbahet, me arsye, si një nga
portat më të trafikuara drejt Manhattan-it të nëndheshëm; me labirinte zbritëse
shkallësh, të dyndura me njerëz ditën, të frikshme e ndoshta kërcënuese natën;
shtigje të panumërta si tunele që të shpien në tunele që të shpien në tunele.
Stacioni i metrosë në Avenunë e 7-të dhe Rrugën
40 në Manhattan – shumë hyrje, shumë nivele, shumë trena; drejt veriut, drejt
jugut, drejt lindjes, drejt perëndimit; njerëz që nisen për diku pastaj
ndërrojnë mendje dhe kthehen mbrapsht atje ku ishin në krye dhe këshillohen,
nervozë, me hartat e shpalosura keq dhe ekranet vezulluese të celularëve.
Kjo portë ende të çon në nënbarkun e
Manhattan-it; vetëm se çfarë është New York-u i nëndheshëm për ju mund të mos
përkojë me çfarë është për mua; ne mund të jetojmë vërtet në të njëjtin planet,
por në New York u përkasim rrafsheve të ndryshme të ekzistencës; sepse ju jeni
turisti, vizitori, prani e përkohshme dhe pa peshë; hije që kërkon dëfrim,
fërkim dhe konfirmim njohurish parafabrikate; ndërsa unë jetoj këtu, edhe pse
ju ndoshta e keni të vështirë ta kapni kuptimin e fjalës “këtu”, në zhargonin
tim. Dhe vërtet, jemi në të njëjtën platformë, duke pritur trenin; por treni
juaj nuk është imi, edhe pse të dy ne jemi vizitorë, në të dy anët e këtij
kufiri të hollë mes botëve...
Kjo është puna ime: të rri në platformën e
stacionit në Avenunë e 7-të dhe Rrugës 40, dhe të sigurohem se gjithsekush prej
jush, turistëve pagues, po e shijon eksperiencën e metrosë së New York-ut:
kinezin që luan tango të Piazzolla-s me një violinë të stonuar, revistat me
mishra lakuriqe në vetrinat e palara, sekserin çifut që djersitet si shishe
birre e porsanxjerrë nga frigoriferi dhe fshin ballin me shami lecke të
zhubrosur, studentin longitudinal, që lexon “Eneidën” e Virgjilit ose “Ferrin”
e Dantes, nën një shenjë reklame të fëlliqur.
Unë jam tipi që pret në stacion; Direktorati i
Vizitorëve më paguan rrogë të mirë, që të rrezikoj jetën çdo ditë mes jush,
turistëve që vini nga të katër anët e botës; ekspozuar ndaj florës bakteriale që
ju bartni me vete dhe bombave që mund të keni fshehur në këpucë, në zharretiera
dhe në vagina; i instaluar në një botë vetvetiu të pasigurt, që mund të
asgjësohet në çast, me një goditje të drejtpërdrejtë me raketë, lëndë helmuese
luftarake, gazetë të spërkatur me spore antraksi, ose edhe ndonjë nga ata
fanatikët fundamentalistë radikalë të pashpirt që i njohim mirë.
Pastaj bie mbrëmja, dhe turnit tim i vjen fundi
dhe unë marr ashensorin – ashensorin tim
– për të shkuar në atë nivelin tjetër, ku askush prej jush nuk mund të futet;
ashensorin që do të më shpjerë në një platformë tjetër, të mbushur me njerëz si
unë; pastaj një tren do të vijë për të na marrë dhe çuar në rropullitë e thella
të ishullit tonë; ose atje ku i kemi shtëpitë, për ta thënë ndryshe.