Po e shkruaj me bojë të zezë dhe me dorën prej dheu
të vdekatarit që jam.
*
Në Kryqin e natës çarvalitim
Barkun e mjegulluar.
Si një balenë
zhvesh
redingotën me toptha ari.
Hyjmë në mjegull –
si në një mushkëri duhanxhiu – me ndrojtje.
Në shpinë – e panjohura,
përballë një e panjohur edhe më e madhe,
ndërsa në errësirë pafundësia pa
kufi.
*
Bie shi.
Kënga e pikave, ritmikisht,
bie në zemrën time. Duket simfoni e dëgjuar kaherë,
rimarrë nga shqisat e mia kryeneçe
ose të tulatura,
që e nxjerrin në pah, kur as nuk e pret.
Sidomos natën, e kap veten me atë simfoni. Edhe
në vjeshtat e vona.
Kur gjithçka hesht rreth meje, kur edhe qentë e fqinjve ndjejnë
mërzi
dhe i lehin hënës,
ze fill jeta e kësaj simfonie.
*
Shiu gjetiu, përveçse në shtëpinë tënde, është ndryshe. Sikur nuk e njeh më fare. Nuk ta kthjellon mendjen, nuk ta shuan zagushinë e trupit, por të rrënqeth dhe të sajon ankthe. Nuk është më ai lëngu i rëndomtë i barkut të njohur. Je udhëve, pa çati mbi kokë, nën të cilën të fshihesh, të hysh në ngrohtësi. Nuk është më këngë pikash. Rrjedh, por jo në xhamin e një dritareje që hapet drejt qiellit, por në shpirtin tënd dhe e frikëson. Shiu jashtë është dëshpërim për vetmitarin, për hallexhiun, shiu i parë përmes xhamit është përrallor, mban ngrohtë, shuan etjen...
*
Udhëtar,
Prore pas grupit, do të orvatem të miqësoj kurrgjënë
e kaltër
me kundërvënien e detit, Lindjen dyndëse, me qetësinë
e rënies së mbrëmjes.
Nga vëllimi drita duke u lutur (lumina, rugându-se)
Shqipëroi: Kopi Kyçyku